Witte rook! Slechts zeventien dagen na de dood van paus Franciscus staat er al een nieuwe paus klaar: Leo XIV. Een toch wel grote gebeurtenis, hoewel het christendom in het Westen steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Wat betekent religie nog in deze hypermoderne samenleving? En een belangrijkere vraag: mogen we ondertussen al lachen met het christendom? Of we het nu mogen of niet, we doen het gewoon. Ook in dit luisterverhaal, Twee geslachte varkentjes, een herwerking van een oude middeleeuwse boerde, ‘Vanden paep die sijn baeck ghestolen wert’ van Willem van Hildegaersberch.
Al in de middeleeuwen waren pastoors het ideale doelwit om mee te lachen. Soms subtiel, soms heel openlijk. Op dat moment was het christendom alomtegenwoordig en toen werd er al mee gelachen. Dus dan kan het nu toch geen probleem meer zijn? En toch: ondanks dat veel mensen niet meer geloven, blijft de kerk precies nog onder een glazen stolp staan. Het is iets waar we voorzichtig en serieus mee moeten omgaan. Met religie lach je niet, hé. Uiteraard hebben we vrije meningsuiting, maar de reacties van mensen geven vaak al aan hoe gevoelig sommige onderwerpen liggen.
Dit luisterverhaal, Twee geslachte varkentjes, een herwerking van ‘Vanden paep die sijn baeck ghestolen wert’ van Willem van Hildegaersberch, stelt een pastoor redelijk dom voor. Maar langs de andere kant: wat de pastoor overkomt, had iedereen kunnen overkomen, dus het is niet expliciet op religie gericht. Al draagt het personage van de pastoor hier wel bij tot een extra komisch effect van een hebzuchtige pastoor die in eigenbelang handelt. Het andere hoofdpersonage van dit verhaal is een brutale jongen die van stelen zijn passie heeft gemaakt. Ook een heel actueel gegeven. Niet dat alle jongeren houden van stelen, maar het valt toch op dat jongeren vaak radicaler reageren en zich meer misdragen dan volwassenen. Zo verscheen niet lang geleden in het nieuws nog een bericht over twee gewelddadige minderjarigen die niet in een gesloten jeugdinstelling konden worden opgenomen door plaatsgebrek.
Het is niet al te goed gesteld met de mentale gezondheid van jongeren en daarom zoeken ze vaak een vlucht in feesten, kicks, geld en games. Voor volwassenen lijkt het steeds moeilijker om daar mee om te gaan. Een strenge reactie werkt vaak averechts. Jongeren voelen zich al snel onbegrepen en er is veel te weinig hulp. Zou het dan niet goed zijn om in dit moderne tijdperk ook een pastoor te hebben aan wie we onze zonden kunnen opbiechten? Zo kan de kerk (nog meer) haar hart voor de samenleving laten zien.
Maar slaat dit verhaal vandaag de dag nog wel aan? Humor verandert. Dus kan een verhaal dat mensen in de middeleeuwen grappig vonden, dat vandaag ook nog zijn? Met hier en daar wat moderne woorden, uitdrukkingen en linken naar de actualiteit, probeer ik het verhaal een beetje te pimpen en zo opnieuw luisterbaar te maken voor een modern publiek. Of dat gelukt is, mag je zelf bepalen na het beluisteren van het verhaal.
