“Je roots willen kennen heeft niets te maken met een gebrek aan een warm nest”

In België is spermadonatie anoniem. Als donor kom je niet te weten aan wie je gedoneerd hebt en als ontvanger weet je ook niet wier zaad je ontvangen hebt. Er is een derde partij die vaak over het hoofd gezien wordt: de kinderen die voortkomen uit deze donatie. Daar knelt het schoentje. De kinderen hebben er namelijk niet voor gekozen om hun vader niet te kennen. Velen van hen zijn dan ook voor een verbod op anonieme donatie of op z’n minst voor de mogelijkheid om je donor te vinden als beide partijen hiervoor openstaan.

Ook Silke is hier voorstander van. “Ik wilde heel graag weten wie mijn vader is. Maar nog meer wilde ik eigenlijk fuck you zeggen tegen het systeem van anonieme donoren”, zegt ze in de podcast. De kans dat je iemand terugvindt via DNA-databanken is klein. Na lang zoeken en wachten, vond ze uiteindelijk een neef van haar biologische vader.

Uit de kast komen

“Tot mijn grote verbazing werd ik en mijn broer hartelijk ontvangen door mijn vader en zijn familie”, vertelt Silke. “Zelfs door familieleden die genetisch niet verwant zijn met mij. Ze zeiden: “We zijn superblij dat we er twee kinderen bij zijn.”

Silke merkt wel dat er nog veel taboe heerst rond spermadonatie. “Het voelde bijna als uit de kast komen toen ik mijn vrienden zei dat ik eigenlijk een donorkind ben.” Daarnaast wordt er volgens haar nog vaak met een negatieve blik naar donorkinderen gekeken en heeft iedereen meteen zijn oordeel klaar. “Ze zeggen dat we onbeleefd zijn, zo maar iemands leven binnenvallen of onze ouders pijn doen door op zoek te gaan naar onze biologische ouders. Maar op zoek gaan naar je roots heeft niets te maken met het gebrek aan liefde van de familie waar je opgroeide.”