We mogen wel wat vriendelijker zijn voor elkaar, vindt Lisa (23). Nadat ze door een andere dame op nogal brute wijze op haar plek werd gezet, ging ze aan het denken. “Het kost echt geen moeite om anderen te begroeten, te bedanken of te helpen. Of om vriendelijk te zeggen dat zij beter niet met hun fiets op een voetpad kunnen gaan staan."
Vrijdagmiddag, Antwerpen. Met mijn zojuist gedane boodschappen in mijn fietsmand reed ik door de smalle Antwerpse straatjes naar huis. De zon schijnt, waar ik erg van genoot. En velen met mij. Het was erg druk in de stad en het was oppassen geblazen. Bij een gevaarlijk kruispunt besloot ik dat het veiliger was om op het voetpad te gaan staan en daar te wachten tot het stoplicht op groen zou staan. Iets wat ik volgens een mevrouw niet had mogen doen.
Een tirade volgt. Volgens de dame had ik überhaupt niet in de straat waar ik uitkwam mogen rijden, omdat daar eenrichtingsverkeer geldt. Dat, terwijl er in die straat een uitzondering voor (brom)fietsers van toepassing is. Ik blokkeerde de volledige doorgang voor voetgangers; wie dacht ik wel niet dat ik was. Ik kreeg niet eens de kans om uit te leggen waarom ik op het voetpad was gaan staan. En als kers op de taart schold de mevrouw mij uit voor: ‘omhooggevallen kutwijf’.
Omhooggevallen kutwijf. Uit de mond van een chique geklede dame van boven de vijftig. Ik vroeg me af waarom het nodig was om mij zo grof uit te schelden, midden op straat. Ik had haar niets aangedaan, dus werd ik nu voor omhooggevallen kutwijf uitgemaakt omdat ik enkel veilig wilde oversteken?
Fatsoen
Van de oudere generatie, die vaak klaagt over de jeugd van tegenwoordig, had ik toch meer fatsoen verwacht. Zij zouden een voorbeeld moeten zijn om jongeren te leren hoe je je tegenover je medemens hoort te gedragen. Dat je bijvoorbeeld netjes ‘dank u wel’ zegt als je iets van een ander ontvangt en dat winkelmedewerkers hun klanten begroeten, én andersom.
Volgens mij zijn dat soort zaken heel normaal, maar niet voor iedereen, zo blijkt vaak in de praktijk. Laatst nam een kassierster niet eens de moeite om het bedrag dat ik haar verschuldigd was te noemen, laat staan dat ze ‘alstublieft’ zei toen zij het wisselgeld en kasticketje naast de lopende band legde en mij ‘nog een fijne dag’ wenste. Spijtig, want het kost toch weinig moeite om vriendelijk tegen elkaar te zijn?
Anderen helpen lijkt soms helemaal uit den boze. Niet zo lang geleden was ik met mijn moeder in een koffiebar. Te midden van een grote groep mensen stapte een man van zijn scootmobiel en gleed uit. Daar lag de man, hulpeloos op zijn rug. Iedereen stond erbij en keek ernaar. Mijn moeder snelde hem toe en riep verontwaardigd: “Is er dan niemand die deze man overeind wil helpen?”. Onverschillige reacties als schouders ophalen, wenkbrauwen optrekken en weglopen waren het gevolg.
Begroet uw naasten
Nu wil ik niet een ‘heb uw naasten lief’ prediken, maar de maatschappij waar we vandaag in lijken te leven, daar word ik soms een beetje verdrietig van. Het kost echt geen moeite om uw naasten te begroeten, te bedanken of te helpen. Of om vriendelijk te zeggen dat zij beter niet met hun fiets op een voetpad kunnen gaan staan.
Want zeg nu zelf: het is toch fijn als iemand je helpt jouw veel te zware koffer in het bagagerek te leggen? Of als de conducteur je nog een prettige reis wenst? Waarom zou je zoiets niet zelf doen? Daar zouden zelfs onze regenachtige vrijdagmiddagen een stuk mooier van worden.
© 2015 – StampMedia – Lisa van der Waal
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 16/10/2015
