Gisteren had ik het over enkele veranderingen die mij zijn opgevallen sinds het vasten. Zo zien mijn ochtenden er anders uit en moest ik ook wennen aan het internetloos-onderweg zijn.
Blitsbezoek
Zo zijn mijn toiletbezoekjes korter dan ooit tevoren. Ja, ik geef toe, ik nam mijn iPhone mee op de wc (en dat rijmt, dus dat is waar). Een spelletje spelen of Twitter checken. Kwestie van bezigheidstherapie en de tijd optimaal te benutten. Maar nu kan dat niet meer, dus het heeft geen zin meer om lang op de wc te zitten. Ik zou een boekje kunnen meenemen, maar dan moet ik daar op voorhand aan denken.
Geen afleiding
De lessen die zijn ook veranderd. Ze lijken veel langer te duren dan ervoor. Drie uur lijken vijf uur te zijn. Het is niet dat mijn lessen saai zijn, maar toch heb ik het gevoel dat ze veel trager vooruitgaan sinds ik virtueel vast (is dat überhaupt een werkwoord?). Ik heb natuurlijk geen afleiding meer tijdens de les. Je kan niet ineens een boek beginnen lezen, dat zou nogal opvallen.
Misschien denken jullie nu: neem gewoon je laptop mee, altijd pret. Ja, dan heb je nog geen les gevolgd in ons lokaal. Op een of andere manier heeft het internet de weg nog niet gevonden naar ons klaslokaal. Als je beneden zit in de eetzaal, dan is er geen probleem. Maar in onze klas wilt het niet lukken. Heel soms heb je geluk als je in het rechtse deel zit, maar zelfs dat is niet zeker.
Stoom afblazen
Mijn gedachten moet ik tegenwoordig ook voor mezelf houden. Ook een aanpassing voor mij. Ik ben niet het type dat haar facebookstatus om de drie minuten update zodat iedereen altijd weet waar ik mee bezig ben. Maar af en toe vind ik het wel leuk om eens stoom af te blazen op Twitter. Als ik bijvoorbeeld naar ‘The Voice’ kijk of naar ‘Thuis’, vind ik het wel fijn om mijn gedacht eens te zeggen.
Het zijn van die kleine dingen waar ik aan moest wennen. En soms denk ik wel: ‘grrr, wat heb ik mezelf toch aangedaan’ of ‘pfff, nog zo lang!’ Maar ik heb er nog altijd geen spijt van en ik ga stiekem een beetje fier zijn op mezelf als ik het volhard tot het einde.
Nog drie weken!
Tot morgen
© 2014 – StampMedia – Nathalie Schlenker
