Vrijdag, de dag van frustraties. Voor mij toch. De voorbije twee uur waren verschrikkelijk, en dat mobiel-internetloos leven maakte het er niet beter op. Het begon allemaal toen ik van mijn kot naar huis moest reizen. Het was de eerste keer sinds mijn vastenperiode dat ik nog eens met het openbaar vervoer naar huis ging.
Gepakt en gezakt
Geen aanrader zonder smartphone. De tram kwam maar niet en de rode lichtjes deden allesbehalve werken. Ik stond zeker al een kwartier te wachten op de tram 7, met aan elke arm een volle tas met kledij, schoolboeken en andere voorwerpen die niet kan missen dit weekend. Comfortabel was het allerminst.
Aangezien de rode lichtjes niet werkten, moest ik vertrouwen op de dienstregeling die uithing in het bushokje. Normaal check ik altijd op mijn gsm op http://www.mijnlijn.be/’haltenummer’; hoe lang het nog gaat duren voor de bus of tram er is. (Voor iedereen die de site niet kent: super handig!) Maar vandaag kon ik het dus niet nakijken. Een rustige ‘verdomme’ kon ik niet laten, mijn excuses.
Onnozele tieners
Uiteindelijk is de tram toch gekomen. Maar de miserie moest nog beginnen. Ik had een zitplek kunnen bemachtigen, maar met die drie volle zakken aan mijn zijde, kon ik niet rustig mijn boek pakken en wat lezen. Ik zat daar dus maar, voor mij uit te staren. Ik had mijn haar nog niet gewassen vandaag, dus dat was een klein beetje vettig.
Schuin achter mij zat een tienerkoppeltje en op een of andere manier had ik het gevoel dat ze mij viseerden. Ik had net gebeld met mijn mama – ik dacht op een normale, niet te luide toon – en toen ik oplegde, kreeg ik het gevoel dat ze over mij aan het roddelen waren. Normaal trek ik mij dat helemaal niet aan, sterker nog, meestal merk ik dat zelfs niet. Dan kan ik mij gewoon bezighouden met mijn iPhone en vergeet ik de wereld rondom mij. Ik beweer niet dat dat beter is, maar dan voel ik mij tenminste op mijn gemak. Dat was vandaag niet het geval. Stomme tieners!
Leve mijn mama
Al een geluk stapten ze snel af, maar het was nog niet gedaan. We reden net voorbij het Harmoniepark in Berchem, toen de tram plots stilviel en het licht uitging. De tram stond te smeulen. Die geur niet te harden! Ik ben uit de tram gesprongen. En daar stond ik dan. Nog lang niet thuis. De tram reed al rokend verder – was ik nu echt de enige die zich ongerust maakte? – en Berchem werd besmeurd met een vreselijke stank.
Neerslachtig wandelde ik met mijn zware tassen richting huis. Na enkele meters besliste ik al snel dat dat geen topidee was. De mama bellen dan maar… En leve m’n mama! Ik was uiteindelijk toch sneller thuis dan verwacht.
Ik wou nog een tweet sturen naar @delijn om te melden dat er een tram in brand stond, maar ja… pech, het zal voor een volgende keer zijn.
Tot morgen!
© 2014 - StampMedia - Nathalie Schlenker
