Een ruige rockband zijn The Van Jets niet, de Belgische band die zaterdagavond op Genk on Stage het beste van zichzelf heeft gegeven. De band streeft naar een combinatie van goede nummers met een iets kitscherig of lelijk aspect. Factor J op Genk On Stage werd even in de surreële wereld van The Van Jets ondergedompeld. Een gesprek Johannes Verschaeve.
Hoe kijken jullie terug op jullie deelname aan Humo’s Rock Rally 2004?
“Ik denk dat als we Humo’s Rock Rally niet gewonnen zouden hebben, dat we hier nu niet zouden zitten. Ook zou ik niet meer ambitieus zijn in de muziek. Deze wedstrijd is echt de grote big bang geweest voor onze muzikale carrière. Ik ben mij daar echt wel van bewust.”
De winnaars van vorige editie, de Compact Disk Dummies, zijn van een totaal andere muziekwereld dan jullie en de meeste voorgangers. Heeft Humo’s Rock Rally daardoor dan niet een complete bocht gemaakt?
“Ik denk dat Humo’s Rock Rally vroeger eerder gericht was op alternatieve rockmuziek. Ik vind het ook goed dat ze zich daarop focussen. The Compact Disk Dummies kun je volgens mij zelfs vergelijken met The White Stripes, een duo die live rauwe muziek brengt. Of dat nu met synthesizers of met gitaren gebeurt, voor mij maakt dat niet zo heel veel uit.”
Terug naar The Van Jets. Op welke manier onderscheiden jullie zich van de andere bands?
“Vooral met onze songs willen wij ons onderscheiden van de rest. Een song moet voor mij zeker een goede basis hebben. Ik hou niet zo van die ruige rockbands die het leuk vinden om gewoon luid te spelen. Een basis van goede nummers proberen we dan te combineren met iets dat lelijk of kitscherig kan zijn. Ik denk dat dat onze ‘eeuwigheidswaarde’ is. Ook de manier waarop je live muziek brengt, is belangrijk. Ik wil de mensen onderdompelen in iets surreëels. Je mag me vooral niet beschouwen als een ‘for real rocker’, ik vind dat zo iets raars. Als je op een podium staat, ben je trouwens ook bezig met podiumkunst. Ik ga dat aspect in de toekomst alleen nog maar uitbuiten.“
‘Seks, drugs en rock & roll’, past dat binnen het verhaal van The Van Jets?
“Seks is zeker een factor, maar je moet het ruim beschouwen. Je moet als band het publiek kunnen verleiden, door iets erotisch of seksueel uit te stralen. De drugs valt vrij goed mee, hoewel er achteraf toch een paar jointjes gerookt mogen worden. Het cliché klopt vooral als je elke dag op tour bent, want na verloop van tijd begint de verveling de kop op te steken. Je bent te moe om iets intellectueels te doen, waardoor je die verveling gaat verdringen door seks, drugs en rock & roll.”
Je hebt ook filosofie gestudeerd. Heeft deze persoonlijke achtergrond je gevormd als artiest?
“Ik ben enorm snel in het associëren van verschillende ideeën en ik ben snel geneigd om nieuwe dingen uit te proberen. Tekstueel probeer ik dat een beetje te counteren, omdat je mensen een houvast moet kunnen bieden. Door te abstract te gaan, verlies je je publiek.“
Wat zijn de toekomstplannen van The Van Jets?
“In september komt onze plaat uit in Frankrijk. We zullen zien wat er daarmee gaat gebeuren. Ook ben ik bezig met het schrijven van aantal nieuwe nummers. Maar we zitten nog steeds in de plezierfase, zodat we nog langs als kleine kinderen in de garage proberen te spelen.”
Zien jullie The Van Jets uiteindelijk doorgroeien tot de ‘nieuwe Deus’?
“Het is verdomd moeilijk om internationaal voet aan grond te krijgen. Tenzij je zoiets baanbrekend doet, zoals dEUS heeft gedaan. Nu gaan we in Frankrijk proberen door te breken, dus ik hoop dat mijn dramagehalte hoog genoeg zal zijn.”
© 2013 - StampMedia – Valerie Van Nuffel, foto's: Magali Merzougui en Wietse Sykes
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 30/06/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Belang van Limburg - online op 20/06/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 20/06/2013
