De oorlog in Syrië beheerst nu al drie jaar het buitenlandse nieuws in ons land. Er zijn talrijke hulpoproepen gedaan voor financiële steun en om de Syrische vluchtelingen aan onderdak en voedsel te helpen. Door de vele nieuwsberichten wordt de oorzaak van het conflict echter vaak vergeten. StampMedia doet een poging tot verheldering.
10 juni 2000: Assad komt aan de macht
Op 10 juni 2000 komt de huidige president Bashar al-Assad aan de macht in Syrië. Hij volgt zijn vader, Hafiz al-Assad, op en zet zo het jarenlange machtsimperium van zijn familie voort. Hafiz al-Assad kwam in 1963 aan de macht toen hij als secretaris-generaal van de omstreden Ba’athpartij een staatsgreep pleegde. Dat deed hij door de rechtervleugel van zijn eigen partij volledig te verpulveren. De Ba’athpartij koestert sterk anti-westers, communistisch getint gedachtegoed. Ze is niet gelinkt aan een geloof, maar streeft naar een eengemaakte Arabische wereld. Net die eigenschappen maken dat de partij erg conservatief is en niet snel zal buigen voor de grillen van opstandelingen. In 2007 volgde president Bashar al-Assad zichzelf op, zonder tegenkandidaten.
18 december 2010: begin Arabische Lente
Het conflict in Syrië is het gevolg van de Arabische Lente. Die golf van revoluties begint op 18 december 2010 als een straatverkoper zichzelf in brand steekt en daardoor de hele regio in vuur en vlam zet. De zelfmoordactie van Mohamed Bouazizi is een aanklacht tegen de inbeslagname van zijn kar en goederen, maar wordt later gezien als een protest tegen de corruptie van de hogere machten, het ontbreken van politieke vrijheid en de hoge werkloosheid. De zelfmoord van Bouazizi ontketent de Jasmijnrevolutie in Tunesië en zorgt voor een domino-effect in de volledige Arabische wereld. Zo volgen Egypte, Libië, Jemen en uiteindelijk ook Syrië.
15 november 2011: opstand in Syrië
De Arabische Lente bereikt Syrië op 15 november 2011. Buurland Turkije dreigt dan met het stilleggen van de elektriciteitstoevoer en de plannen voor gezamenlijke oliewinning. Dat doen de Turken omdat een reeks Turkse diplomatieke posten in Syrië is aangevallen. De band tussen de Turkse premier Erdogan en Assad was in het verleden goed, maar het dictatoriale en wrede regime in Syrië zorgt voor veel afkeuring van het Turkse buurland. Assad schuwt buitensporig geweld tegen de eigen bevolking niet. Twee dagen later zal de Arabische Liga, een organisatie vergelijkbaar met de EU, het land daarom schorsen. Het geweld blijft echter duren.
Syrië raakt verwikkeld in verschillende conflicten tussen tegenstanders van het regime en het leger onder leiding van Assad. De tegenstanders van het Assadbewind vragen om de spontane overgave. Assad laat zich, in tegenstelling tot de gevallen leiders van Egypte en Libië, niet uit zijn dictatoriale functie ontzetten. De regering slaat de gewapende opstanden met de harde hand neer.
21 augustus 2013: gebruik chemische wapens
Op het einde van vorige zomer neemt de Syrische burgeroorlog een ongekende wending. Dan wordt duidelijk dat chemische wapens ingezet worden tegen de bevolking. Op 21 augustus maakt gifgas honderden dodelijke slachtoffers in een buitenwijk van Damascus, de hoofdstad van Syrië. Dat terwijl het gebruik van chemische en biologische wapens streng verboden is volgens het Internationaal Humanitair Recht. De regering ontkent en wijst met de vinger naar de rebellen, die het zenuwgas tegen elkaar zouden hebben gebruikt om een internationale interventie uit te lokken. Talrijke beelden van stervende kinderen, vrouwen en mannen bereiken avondjournaals wereldwijd. Rusland staat achter het Assadregime, terwijl het westen de Syrische overheid als dader aanwijst. Een militaire ingreep volgt echter niet.
21 januari 2014: foto's van martelingen
Op 21 januari worden beelden gepubliceerd van de gruwel die zich afspeelt in Syrië. Een lid van de Syrische politie smokkelt ze het land uit en geeft ze aan buitenlandse media. Die foto’s tonen de bloedige aard aan van de Syrische strijd. De vredesgesprekken, die georganiseerd worden door de Verenigde Naties, worden intussen door beide partijen geboycot.
© 2014 – StampMedia – Charlotte Goeyers
