(PIDMAG) Bijna waren wij het vergeten. Bijna hadden we er, zonder het echt te beseffen, afstand van genomen. Terwijl het toch een bijzonder fundamenteel mensenrecht is, die privacy van ons. Het was de ondertussen wereldberoemde Edward Snowden die ons opnieuw deed nadenken over het belang van onze privacy.
In juni van dit jaar onthulde Snowden dat de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA ons nogal intensief aan het bespieden was. De NSA maakte daarvoor gebruik van PRISM, een programma dat toegang verschaft tot de gegevens die opgeslagen worden op de servers van Google en Facebook. Tot uw en mijn gegevens, dus. Sinds de onthullingen van Snowden is de wereld verdeeld in twee kampen. Aan de ene kant is er het Amerikaanse kamp. In dat kamp is men doorgaans van oordeel dat Snowden een verrader is, en dat de NSA alleen maar zijn job heeft gedaan. Een veiligheidsdienst moet terroristen en andere criminelen opsporen. Als dat makkelijker lukt met behulp van de gegevens van Google en Facebook, dan moeten ze die gegevens vooral gebruiken. Schending van de privacy van miljoenen brave burgers? Ach. Als het inderdaad brave burgers zijn, dan hebben ze toch niks te verbergen?
Maar er is dus ook een tweede kamp. Het is een kamp waar, sinds kort, ook de schrijver John Lanchester toe hoort. Lanchester werd in augustus gebeld door de hoofdredacteur van The Guardian, met de vraag of hij een wat ruimer stuk wilde schrijven over de onthullingen van Snowden. Lanchester aarzelde, in de eerste plaats omdat hij zich wel kon vinden in de argumenten van het eerste kamp. "Democratische staten hebben spionnen nodig", zo was zijn overtuiging, want "we hebben wel degelijk vijanden, en die zijn dodelijk serieus." Lanchester aarzelde dus, maar ging uiteindelijk toch op de uitnodiging in. Het duurde niet lang of hij liep over naar het tweede kamp. "In wezen", zo besefte de schrijver al snel, "kan de staat alles over jou te weten komen, inclusief – dankzij het vermogen om jouw zoekopdrachten te bekijken – wat je denkt. Is dat erg? Ja, dat is erg. Hoe erg? Lanchester geeft een wel zeer sprekend voorbeeld:
"Google weet niet alleen al lang dat je homo bent voordat je het aan je moeder vertelt, het bedrijf weet het ook al lang voordat jij het zelf weet. En nu weet de veiligheidsdienst het dus ook."
Overheden en bedrijven die zo goed als alles over ons weten, en ons altijd en overal in de gaten houden. Is dit de wereld waarin we vandaag leven? En is dit de wereld die we willen? Onze redactie heeft zich vijf dagen lang over deze vragen gebogen. Hun antwoorden vindt u in dit – al zeggen we het zelf – alweer zeer lezenswaardig Print is Dood Magazine.
© 2013 – StampMedia - Jeroen de Preter, Gasthoofdredacteur
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 05/12/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 05/12/2013
