Onze reporter Lien Van Doorslaer (26) schreef een open brief naar aanleiding van de nieuwe coronamaatregelen. “Het is niet makkelijk om openbaar te zeggen dat je je eenzaam voelt, maar het is wel de realiteit. De beslissing van de Nationale Veiligheidsraad heeft die pijn nog iets meer blootgelegd.”
Beste regering,
Beste wetenschappers,
Ik heb gisteren (woensdag 15 april, red.), zoals velen, de persconferentie gevolgd over de verlenging van de maatregelen. Het stelt me positief dat we goed bezig zijn en ik besef ook dat we net nu moeten volhouden. Er is maar één ding dat ik mij afvraag. U kondigt aan dat een woonzorgcentrumbewoner één persoon bezoek mag ontvangen om vereenzaming tegen te gaan. Dat stemt me, als alleenwonende, eigenlijk zeer ongelukkig.
Ik ben niet hoogbejaard, ik heb geen medische zorg nodig en ik kan heel goed mijn plan trekken, maar ook ik heb al vier weken geen levende ziel meer gezien. De vriendelijke dame achter de toonbank bij de slager en de kassierster van de supermarkt reken ik niet tot sociale contacten. U zegt dat ik één persoon buiten mijn 'gezinsverband' mag ontmoeten maar dat beperkt zich dan ook weer in afstand. Mijn vrienden wonen 40 kilometer bij mij vandaan, mijn familie woont verspreid over heel Vlaanderen. Een bezoekje aan één van mijn vrienden zal al snel gezien worden als een niet-essentiële verplaatsing.
U staat nu toe dat een ‘hoogrisicogroep’ één persoon mag ontvangen. Maar er zijn, samen met mij, ook veel jongere mensen die snakken naar een beetje menselijke warmte en een gekend gezicht. En wat met de ouderen die alleen in hun huis wonen? Die mogen ook geen bezoek ontvangen. De regel geldt alleen voor mensen die in een instelling wonen. Hoe beredeneert u dat? Misschien klinkt het grof, maar die mensen hebben tenminste het personeel nog?
Ik voel me een beetje achteruit gesteld door deze beslissing. En hoewel ik weet dat het in deze tijden ontzettend moeilijk is om voor iedereen goed te doen, zou ik u toch willen vragen waarom pakweg een hoogbejaard persoon bezoek mag ontvangen in een WZC en een kerngezond persoon thuis niet? De sociale nood is hetzelfde, de omstandigheden niet. Maar voor mij voelt dat niet als een rechtlijnige beslissing.
Ofwel mag je één persoon bezoek ontvangen ofwel niet, toch? Niet de één wel en de ander niet. Als het te vroeg is deze richtlijn door te trekken naar iedereen, stel ik mij de vraag of de richtlijn zoals die er nu is dan wel zo nuttig en doordacht is?
Met vriendelijke groeten,
Een eenzame twintiger, al 4 weken braafjes en alleen in haar kot
