Niet-begeleide minderjarige vluchtelingen (5): “Op een dag ontplof je als een atoombom”

Zaki was veertien toen hij vanuit Marokko zijn zus in België achterna reisde. Hij had toen al geen contact meer met zijn ouders, met wie hij nauwelijks een band had. Hij werd niet meteen als vluchteling erkend, leefde enkele jaren in de illegaliteit, maar hij kon als minderjarige niet uitgewezen worden.

“Het was vallen en opstaan. De mooiste tijd van een mensenleven, die tussen 14 en 25 jaar, is in zekere zin de slechtste tijd van mijn leven geweest. Ik zat altijd in een procedure. Een verhuis van Brussel naar Lanaken naar Hasselt. Ik kan mezelf bijvoorbeeld niet vergelijken met Belgische jongeren die een heel ander leven hebben en in een totaal andere wereld leven. In mijn wereld word je hard, zo hard als een muur. Zo zagen mijn vriend en ik ’s ochtends op weg naar school een vrouw haar hond uitlaten. Zegt mijn vriend cynisch: ‘kijk, zelfs die hond heeft verblijfspapieren’.”

“Of je ziet hoe Afghanen en Syriërs bijna meteen hun erkenning krijgen. Voor ons kan het jaren duren. Dat creëert frustraties. Het probleem bij sommige jongeren is dat ze die frustraties of alle obstakels op hun weg te lang opkroppen en er met niemand over praten. Op een dag ontploft dat als een atoombom. Ook ik moet me soms nog inhouden om bij wijze van spreken de tafel niet tegen het plafond te gooien.”

Werf vol Limburgers

Sinds ongeveer twee jaar heeft Zaki zijn erkenning gekregen. Hij werkt tegenwoordig bij een Limburgse bouwfirma waar hij onlangs nog een contractverlenging kreeg. “Ik ben de enige Marokkaan op een werf vol Alkenaars (lacht). Ik wou eigenlijk nooit bouw doen. Mijn interesses liggen in de mechanica, maar veel keuze heb ik niet gehad.”

“Ik zat in een opvangcentrum in Sint-Truiden en in het nabijgelegen Herk-de-Stad waren bouw en houtbewerking de enige optie. Mijn schooltijd was goed, maar ook ik stond vaak alleen. Door alle verantwoordelijkheden die je als jongere hebt, leef je bijna als een robot. Je wordt veel sneller volwassen. Je hersenen worden ouder dan je leeftijd. Sommige mensen denken dat ik dertig ben, terwijl ik er in werkelijkheid tweeëntwintig ben.”

Hoewel Zaki dankzij zijn papieren en job volop aan zijn toekomst kan werken, ziet hij die niet voor eeuwig in België. “Als ik in Marokko een goedbetaalde baan kan krijgen, er trouw en kinderen krijg, zou ik zeker teruggaan.”