In Italië, de bakermat van het wielrennen en de mooie vrouwen, gingen Philippe Gilbert en co in Milaan van start op het prachtige Piazza Castello. Het peloton reed bij momenten op gevaarlijke wegen en het al dan niet dragen van oortjes maakt de route niet veiliger.
Met de klassieker Milaan-San Remo opende het wielerseizoen. Onder een stralende zon bracht 'la Classicissima' het peloton naar de Ligurische kust, aan de Riviera. De televisiecamera zoomde in op een zonnig terrasje in San Remo. De martini deed de gastronoom in de wielerliefhebber watertanden. Maar de twee prachtige Italiaanse brunettes steunend op stiletto's lokten het merendeel van de kijkers. Zelfs Sporza-reporter Michel Wuyts hield zich tien seconden stil.
De tweehonderd renners keurden elkaar aan de start bij de eerste echte topmeeting. De ijdeltuiten pronkten met hun gespierde bruine benen, nieuwe fiets, vernieuwde outfit of verhoogd salaris. Machomannen. Weg met de automagazines, de fiets op de cover. Goed voor het milieu en voor de lijn, vraag maar aan Tom Boonen.
Een week voor de Primavera was Boonen ziekjes. "Als ik slecht rijd in San Remo, ben ik altijd goed in Roubaix", zei hij nog daags daarvoor. Op de mistige Poggio moest hij het bekopen. Daarop waagde Philippe Gilbert zijn kans, maar zonder succes. Vicenzo Nibali haalde hem in. Wielerliefhebbend Italië moedigde hem aan. Tussen de tifosi schoot een signaalgever een kiekje. Jammer voor hem, maar de kans dat zijn foto zou lukken, was nihil. Nibali verdween in een flits. Pas aan de eindstreep was de winnaar bekend. Spurter Matthew Goss maakte het af en Philippe Gilbert sloeg teleurgesteld op zijn stuur. Op weg naar de finish, probeerde hij nog, maar Filippo Pozzato stak hem de loef af.
"Merde", vloekte topfavoriet 'Phil' langs de dranghekken. Hij eindigde als derde na Fabian Cancellara en was ontgoocheld. De andere favorieten Oscar Freire en Thor Hushovd kregen het harder te verduren. In de spekgladde afdaling van Le Manie vielen ze neer. Een bord pasta zou hen deugd doen.
Gilberts gelaat vertoonde de heroïsche sporen van een driehonderd kilometer lange koers. Met een gezicht vol stof leek hij net een mijnwerker. Een mijnwerker met oortjes. Het is geen geheim dat de internationale wielerbond (UCI) van die oortjes af wil. "Wat is de volgende stap? Renners met reservebanden rond hun lichaam?", twitterde ploegleider en meester-tacticus Johan Bruyneel ooit. De UCI wil de oortjes afschaffen om de spektakelwaarde te verhogen. Maar de wielerbond zou die lange, saaie ritten beter inkorten en steile cols vervangen door ongevaarlijke wegen. Dat lijkt mij in elk geval veiliger en menselijker.
© 2011 - StampMedia - Sander Carollo
Deze column werd gepubliceerd door ExtraSport op 24/03/2011
