Haar vader haalde ooit het hoofd van een meisje vanonder een tram, de romp lag ernaast. Vaders vertellen traumatiserende verhalen om hun dochters te behoeden en deze vader heeft zijn taak serieus genomen. Het meisje heeft last van tramangst. Ze laat soms eerst een tram voorbij rijden vooraleer ze opstapt en eens ze binnen zit, zet ze altijd muziek op. Meestal nummers uit musicals, zodat alles nog dramatischer wordt. Ze draagt vaak een gele regenjas, omdat ze altijd onweer verwacht en omdat ze zo de zon met zich meedraagt.
Op de tram lacht ze naar oudere vrouwen, totdat deze eens teruglachen. Soms rijdt ze tot de eindhalte om te ontdekken hoe die eruit ziet en andere dagen stapt ze te vroeg af of aan een verkeerde halte.
Soms, wanneer anderen haar de weg vragen, stuurt ze hen de verkeerde kant uit. Ze zet graag mensen op het verkeerde been en een stad wordt pas mooi als je erin kan verdwalen. Ook dit heeft ze van haar vader geleerd. Wanneer hij in een andere stad is, neemt hij nooit de tram, omdat er onder de grond niets te zien is. Het meisje is hier niet helemaal mee akkoord. Onder de Antwerpse grond komen de mensen samen, ook al zijn ze soms blinde mollen voor elkaar.
Er was eens een man in een zwartje jas die tegen het meisje zei dat vrouwen met gele jassen graag mensen helpen. Sindsdien wil ze een reddingsboei zijn voor tramreizigers die nood hebben aan een luisterend oor. Tot nog toe hielp ze drie dronken mannen, vijf oudere dames en een zwangere vrouw. Daarnaast kreeg ze twee huwelijksaanzoeken, die ze vriendelijk afwimpelde met een verzonnen vriendje en was er een man die zijn hand tussen haar benen friemelde. Ook was er de vrouw die op haar schouder in slaap viel en die ze niet durfde wakker te maken toen ze bij haar halte kwam. Het is niet altijd makkelijk om een reddingsboei te zijn, maar zolang lijf en romp bij elkaar blijven, hoeft ze niets te vrezen.
Karolien Segers