Lady Linn and her Magnificent Seven staan al enkele jaren garant voor moderne swingnummers met een jazzy feel. Sinds een jaar brengt de groep ook zelfgeschreven nummers. Hun album ‘Here We Go Again’ staat ondertussen 51 weken in de Ultratop.
Ik praat met Lien De Greef, alias Lady Linn, enkele uren voor de uitreiking de MIA Awards 2009. “Ik denk niet dat ik iets ga winnen vanavond. Daarvoor zijn de concurrenten te sterk” zegt ze daarover. Een bescheiden Lien wint die avond een MIA Award in de categorie ‘solo vrouw’ voor de ogen van Natalia, Sandrine en Kate Ryan.
Moderne retro
Lady Linn and her Magnificent Seven is meer dan een retro jazzband, nietwaar?
Lien De Greef «Ja, absoluut. We spelen eigen nummers met veel verschillende invloeden. We willen de tijd van toen zeker niet nabootsen. De invloed van popmuziek is namelijk even groot als de invloed van soul of jazz. Velen vinden onze muziek een geslaagde kruising tussen de muziek van de jaren ’50 en meer moderne muziek. Daar ben ik het volledig mee eens.»
Zorgen de invloeden uit de jazz van de jaren ’50 voor een ouder publiek?
Lien De Greef «Nee, eigenlijk niet. Onze laatste cd ‘Here We Go Again’ verwijst trouwens niet meer zo expliciet naar de jaren ’20 tot ’50. We hebben inderdaad ook een ouder publiek, dat vooral de jazz herkent en het akoestische element in onze groep wel tof vindt. Maar de moderne invloeden vinden ze ook wel leuk. We hebben ook een jong publiek dat onze liedjes gewoon mooi vindt. We sleuren jong en oud mee! Dat is toch geweldig (lacht)?»
Jullie brengen vooral uptempo swingnummers die mensen aanzetten tot dansen. Toch gaan je teksten vaak over pijn en verdriet. Vanwaar dit contrast?
Lien De Greef «De teksten gaan inderdaad wel over pijn en verdriet maar altijd met een knipoog. Ik heb overigens geprobeerd om de teksten niet té depressief te maken (lacht). Hoewel die pijn echt was, heb ik mijn gevoelens kunnen relativeren door die liedjes te schrijven. Dat is de bedoeling van muziek. Luister maar naar blues. De teksten in de blues gaan vaak over pijn en verdriet, maar de muziek is energiek. Ze helpt je er bovenop. Dat is wat wij ook willen doen.»
Zitten er boodschappen in je teksten?
Lien De Greef «Nee. Het is natuurlijk wel fijn dat mensen zich herkennen in teksten die je zelf geschreven hebt. En als ze er iets aan hebben, is dat super. Maar het is niet de essentie.»
Van groot naar klein
Vorige zomer hebben jullie op grote festivals zoals Pukkelpop en de Gentse Feesten gestaan. Nadien hebben jullie in verschillende culturele centra opgetreden. Was er een groot verschil?
Lien De Greef «Ja. Ik speel heel graag op festivals omdat je daar naar andere groepen kunt kijken en ideeën kunt opdoen. Langs de andere kant geven optredens in kleinere zalen ook wel een goed gevoel omdat mensen dan echt naar je teksten luisteren. De band met het publiek is veel intenser. Alle details vallen op en dat is leuk voor je publiek. In kleinere zalen hebben we de tijd om er een heuse show van te maken. Die tijd hebben we veel minder op festivals. De losse, uitgelaten sfeer op festivals vind ik dan weer het leukst. Festivals en culturele centra hebben allebei hun voor- en nadelen.»
Op rolletjes
Vorige maand waren jullie aanwezig op Eurosonic in Nederland, een festival ter promotie van de Europese muzieksector. Hoe was het daar?
Lien De Greef «Heel leuk. We hebben ook in de show van Giel Beelen (bekend Nederlands radiopresentator) gezeten. Er zijn veel enthousiaste mensen in Nederland die onze muziek appreciëren. We krijgen trouwens zéér veel aanbiedingen tegenwoordig. Dat kan ik natuurlijk alleen maar positief vinden (lacht).»
Merk jij trouwens iets van de crisis in de muzieksector?
Lien De Greef «Ik zal waarschijnlijk nooit kunnen leven van de muziek alleen. Dat is bijna onmogelijk voor een Vlaamse artiest op dit moment. Voor ons loopt echter alles op rolletjes. Onze plaat verkoopt goed en we krijgen veel aanbiedingen. Maar voor we winst op onze plaat kunnen maken, moeten we er al ontzettend veel van verkopen, want de inkomsten gaan vooral naar de platenfirma. Omdat ik de nummers zelf geschreven heb, verdien ik het meeste op de teksten. Maar dat is natuurlijk niet genoeg om van te leven, de huur te betalen, etc. Daarom geef ik nog deeltijds zangles aan de Gentse muziekacademie.»
Vergelijking
Velen noemen je het Vlaamse antwoord op Lily Allen en Amy Winehouse. Wat vindt je daarvan?
Lien De Greef «Die vergelijkingen gaan niet echt op. En zeker niet op persoonlijk vlak (lacht). Fysiek lijk ik misschien wel een beetje op Lily Allen (lacht). Ach, hun muziek is ook een beetje akoestisch en retro, maar bij ons zit er toch meer jazz in. Ik vond het altijd al een rare vergelijking, maar veel mensen maken ze. Misschien is er dan toch iets van aan (lacht). Ik hoor zowel Lily Allen als Amy Winehouse trouwens heel graag.»
Zaterdag 28 februari 2009, Lady Linn and her Magnificent Seven op Soirée Mondial, Ruiterhal Brasschaat - www.soireemondial.be
Meer info op www.ladylinn.be
© 2009 – StampMedia – Michaël Vanderleyden
