Sergei Ivanovs lievelingsplek in België is de Muur van Geraardsbergen. De voormalig Russische profwielrenner gaat die ook dit weekend weer moeten missen in de Ronde van Vlaanderen. Hij kijkt wel uit naar Vlaanderens mooiste, al blijft het een blinde vlek op zijn palmares. “Een jaar stak ik met kop en schouders boven de concurrentie uit, maar reed ik lek.”
Wat is de link tussen het wielrennen en de Russische ziel? Geen betere persoon om die vraag aan te stellen dan Sergei Ivanov, ons bekend als zesvoudig kampioen van Rusland, winnaar van twee etappes in de Ronde van Frankrijk én de Amstel Gold Race in 2009.
“Ik was een harde werker", steekt Ivanov van wal. "Altijd deed ik net iets meer dan anderen. De beste zijn en de overwinning waren mijn drijfveren. Vooral die fracties van een seconde als je de finish oversteekt. Een enorm onbeschrijfelijke gevoel. Adrenaline springt over van emotie, alsof je opstijgt en het hart sneller klopt. Je bent trots op jezelf en op het werk.”
Risico, woede en geluk
Ivanov won twee ritten in de Ronde Van Frankrijk. Hij hield van het afdalen van cols. “Hoeveel meer risico je durft te nemen, hoe sneller je gaat. Dat geeft me het gevoel van vrijheid en macht over mezelf: je overtreft motorfietsers en bijna de wet van de zwaartekracht.”
Volgens Ivanov moet een atleet niet alleen hard werken en een goede fysiek hebben. “Je moet ook geluk hebben, en dat hangt heel nauw samen met de omgeving en mensen door wie je omringd bent. Ik geloof in de invloed van slechte bedoelingen: die zijn erger dan het pistool. Woede is altijd een belemmering die je op een of andere manier zal treffen. Als er geen boosheid rondom je is en mensen wensen je het beste, dan komt alles goed, met wat geluk op de koop toe.”
Van biologie tot wielersport
Als kind had Sergei er nooit aan gedacht om een groot wielrenner te worden. “Ik vond natuurkunde interessant en wilde bioloog te worden. De lente met zijn planten die beginnen te groeien, de zingende vogels, de vliegende vlinders en bijen in de ochtend: dat ligt mij wel.”
Ivanov is opgegroeid in een arme familie in het kleine dorp Tsjeboksary. “De fiets was er iets speciaal. Mijn broer had er een. Hij liet mij niet rijden, maar ik wilde zeer graag fietsen. Vlakbij ons huis was er fietswerkplaats. De trainer nam mij in de groep toen ik 8 was, eigenlijk nog te jong. Er was geen fiets geschikt voor mij (lacht). Ik was erg klein en dun als een den. Maar ze plakten het zadel met tape aan het kader, zodat ik kon fietsen. Sindsdien ben ik er in gedoken, tot zeven dagen per week. De geur van fietsatelier, rubber, olie… Het lokt mij als een drug.”
Rusland is vrijheid van de ziel
Tot zijn eigen verbazing woont Sergei al 18 jaar in België. Door onze fietscultuur. “Voor fietsers is België nummer een, een waar wielrennersparadijs. Wielrennen is zo gegroeid in mij en mijn leven. Zelf ben ik geen echte Belg geworden, niettemin begrijp ik de cultuur van Belgen. Het allerbelangrijkste is steeds hun cultuur te leren kennen. Hoe meer je erin onderdompelt, hoe meer je begint te zien waarom ze bepaalde dingen doen die op het eerst oog fout voor ons lijken”, glimlacht Sergei.
Na zijn wielrennerscarrière wilde Ivanov terug naar Rusland keren maar gezin, gedachten aan de toekomst van zijn kinderen en zijn nieuwe business, een grote fietswinkel in Scherpenheuvel, zette hem aan om in België blijven. Het verlangen om terug naar zijn roots te keren, is er wel voortdurend. “Mijn verstand zegt mij hier te blijven, maar mijn hart is in feite in Rusland.”
Ivanov keert nog wel af en toe terug om zijn ouders te bezoeken. “Als ik in Rusland kom, ga ik daar om mijn ziel te balsemen. Naar Moskou gaan telt niet: voor mij is dat geen Rusland. De drukte vereist eerder energie dan dat ze dat geeft. Ik wil mijn dorpje en ouders bezoeken, naar het bos gaan om paddenstoelen te plukken, zwemmen in de rivier waar ik geen toestemming hoef te vragen, sjasliek bakken.”
“Rusland is voor mij vrijheid. Ik heb het niet over de democratie. Onze menselijke democratische vrijheid is misschien wat lager dan in Europa, maar ik meen dat de vrijheid van de ziel veel breder en rijker is bij Russen”, stelt Ivanov.
De Muur van Geraardsbergen
Als we hem vragen naar zijn favoriete plek in ons land, antwoord Ivanov resoluut: “Dat is zonder twijfel de Muur van Geraardsbergen. Daar komt mijn geest tot rust. Vroeger was het dé scherprechter in de Ronde van Vlaanderen. Dat is een helling die de puntjes op de i zet: ofwel ben je daar goed, ofwel slecht.”
Als Sergei iets kon veranderen, zou hij nog graag twee races hebben gewonnen. De Amstel Gold Race in 2002, waar hij tweede werd, schreef hij uiteindelijk in 2009 op zijn naam. Maar de Ronde van Vlaanderen blijft een blinde vlek op zijn palmares. “Een jaar stak ik met kop en schouders boven de concurrentie uit, maar reed ik lek. Daarna was het te laat om de achterstand in te halen. Dat was dat tikkeltje geluk dat ik toen niet had in het spel.”
© 2015 – StampMedia – Alisa Nadezhkina
