Deze week vierde de staat Israël zijn 70ste verjaardag en de verhuis van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem, een plaats die heilig is voor zowel moslims, christenen als joden. Bij de Palestijnen in de Gaza-strook was er echter geen reden tot feesten. Maandag 14 mei greep het Israëlische leger hardhandig in bij Palestijnse protesten tegen de verhuis van de Amerikaanse ambassade. Er vielen meer dan 60 doden en 2700 gewonden. Één van de jongens die gedood werd tijdens de protesten is de broer van een Palestijn die in Antwerpen gedagvaard wordt voor de solidariteitsmanifestatie in 2014 (bombardementen Protective Edge op Gaza). Activist Mark De Quidt, die de Palestijnse zaak van dichtbij opvolgt, geeft zijn mening. Guido Joris van Joods Actueel reageert.
Activist De Quidt nam deel aan de driedaagse rouw, van maandag tot woensdag. Palestijnen van over heel België, Duitsland en zelfs Zweden waren aanwezig om hun steun te betuigen. “Het was erg emotioneel”, vertelt De Quidt. “Zowel de berichten over de talloze doden en gewonden, als de erg warme solidariteit van overal. Mannen omhelsden elkaar langdurig, vaak met tranen in de ogen.”
Sommige Palestijnen reageerden erg verrast op zijn aanwezigheid als niet-Palestijn zijnde. “Ze vroegen me of ik familie had in Gaza, of ik er ooit op reis was geweest.” Andere Palestijnen legden dan uit dat er niet-Palestijnen waren die solidair waren en protestmanifestaties organiseerden. “Het was pijnlijk te ervaren dat heel wat Palestijnen verrast zijn door de solidariteit, ze hebben blijkbaar vooral ervaring met Europeanen die achter Israël staan.”
“Het is vanzelfsprekend dat de kolonisator Israël een eigen verhaal heeft, België had in Congo ook een eigen verhaal”
Media
Toen De Quidt na de rouwdag thuis de nieuwsuitzendingen bekeek van die dag, kreeg hij het gevoel dat hij terechtgekomen was in een compleet andere wereld: “Eerst zit je te rouwen met mensen en zie je mensen die opkomen voor hun rechten en dan kom je ’s avonds terecht in een uitzending als De Afspraak. Ik hoor Rudi Vranckx praten over hoe ‘elke kant zijn eigen narratief heeft’ en een Brigitte Herremans die blijft steken bij Israëlitische propaganda en verkondigt dat Hamas terroristen zijn die de bevolking van Gaza manipuleren.”
De Quidt zucht: “Waarom kunnen die niet eenvoudig zeggen dat hier een verschrikkelijke kolonisatie bezig is, al 70 jaar. Wij noemden het verzet tijdens WOII toch ook geen terroristen, waarom doen we dat wel met Palestijnen die zich verzetten?"
De Quidt vindt dat Rudi Vranckx goede reportages maakt, maar dat hij blijft steken in zijn analyse: “Natuurlijk heeft de kolonisator Israël zijn eigen narratief, zijn eigen verhaal. Had Hitler geen eigen verhaal? Had het apartheidsregime in Zuid-Afrika geen eigen verhaal? Had België in Congo geen eigen verhaal?”
De Quidt en de Palestijnse man, die veroordeeld werd in 2014, kennen elkaar sinds de manifestatie in juli 2014 tegen de Israëlische bombardementen op Gaza. De Quidt was toen één van de organisatoren, de Palestijnse man één van de sprekers. Beiden werden, samen met een mede-organisator, gedagvaard voor de rechtbank wegens het ‘oproepen tot genocide van de Antwerpse joden’.
"De hele manifestatie was gericht tegen het Israëlische regime dat Gaza aan het bombarderen was"
Aanleiding
Tijdens de manifestatie werd een spreker gefilmd. Na de spreker draaide de camera naar de aanwezigen, waar een militante groep slogans scandeerde, waaronder “Khaybar, khaybar, ya yahood”. De camera draaide vervolgens terug naar het podium, waar de Palestijnse man, die op dat moment aan het woord was, nog even de slogan meeriep voor hij zijn eigen tekst bracht. Daags na de manifestatie ging Michael Freilich in Joods Actueel op het internet te keer tegen de slogan. Twee dagen later legt het Forum van Joodse Organisaties klacht neer.
De Quidt reageert fel: “Deze klacht, oproepen tot jodenhaat en zelfs genocide van de Antwerpse joden, is volledig uit de lucht gegrepen. De hele manifestatie was gericht tegen het Israëlische regime dat Gaza aan het bombarderen was. Op dergelijke manifestaties wordt vaak “Khaybar, khaybar, ya yahood” geroepen, een soort van “We shall overcome” van Palestijnen. In de Palestijnse context wordt met yahood het Israëlisch regime bedoeld, dat zichzelf voortdurend joods noemt: joodse staat, joodse kolonist, joods leger en ga zo maar verder.”
De Quidt sprak onlangs over de slogan en de klacht met Ilan Pappé, de Israëlische professor bekend om zijn kritische boeken over Israël. Toen Pappé de slogan hoorde, reageerde hij onmiddellijk: “Palestijnen verwijzen met yahood naar de Israëlische kolonist. Je kan daar niets anders uit afleiden.”
"Wie zich verzet tegen Israël, verzet zich tegen kolonisering, tegen apartheid, tegen racisme en is dus volledig tegengesteld aan het racistisch anti-semitisme"
Antisemitisme vs antizionisme
“Dit is niet de eerste keer dat zionisten de slogan verdraaien”, vervolgt De Quidt. “Zionisten voeren een hardnekkige campagne om kritiek op Israël voor te stellen als anti-semitisme of jodenhaat. Denk aan het eredoctoraat van Ken Loach, de maker van sociale films. Ook hij kreeg te horen dat hij anti-semiet was.” Tot zijn verbazing stelde De Quidt vast dat het parket in 2014 de verdraaiing van de Antwerpse Israël lobby volgde, en dat de rechtbank in eerste aanleg de slogan veroordeelde. Beide organisatoren werden vrij gesproken, omdat er geen beelden waren dat ze de slogan geroepen hadden.
De Palestijn werd veroordeeld tot zes maanden. Het ontlokte bij de dossierbeheerder van UNIA zelfs de reactie dat deze uitspraak kromspraak was: “We kennen de campagne van de verdedigers van de Israëlische kolonie om kritiek op Israël en kritiek op het zionisme, de ideologie achter de kolonisering, gelijk te stellen aan jodenhaat: anti-zionisme zou gelijk staan aan anti-semitisme. Een verschrikkelijke uitspraak. Wie zich verzet tegen Israël, verzet zich tegen kolonisering, tegen apartheid, tegen racisme en is dus volledig tegengesteld aan het racistisch anti-semitisme. Het is erg pijnlijk vast te stellen dat parket, rechtbank en ook sommige politici deze grote propaganda-leugen van Israël overnemen.”
De Palestijnse veroordeelde is in beroep gegaan. De zaak is deze week donderdag voorgekomen, maar werd echter uitgesteld tot donderdag 21 februari 2019 wegens een ander zwaarder dossier.
Guido Joris, redacteur bij Joods Actueel reageert op de uitspraken van Mark De Quidt. Hij schreef onderstaand opiniestuk:
“We shall live in peace”
Al elf jaar schrijf ik voor Joods Actueel. De eerste vraag die ik vaak te horen krijg is of ik zelf Jood ben? Het antwoord is neen. De tweede vraag is of mijn vrouw Joods is? Het antwoord is neen. Maar zoals vele Vlamingen heb ik een groot hart voor Israël, een land dat ik liefheb omdat ik er zoveel kwaliteiten aantref om jaloers op te zijn. Als journalist zie ik de kwaliteiten van de Israëlische pers, intelligent en zonder enige terughoudendheid. Ik zie hoe er omgesprongen wordt met de talenten van zijn inwoners, ongeacht of het joden, christenen, vrijzinnigen of zelfs moslim zijn.
Ik ken natuurlijk de veerkracht van het Joodse volk en ook de geschiedenis van kibboetsiem in Israël spreekt me aan, zowat het enige socialistische project ter wereld dat niet in tirannie ontaardde. Ik had het voorrecht om verschillende universiteitsprofessoren te spreken die bijzonder innovatief waren op het gebied van nanotechnologie, IT-toepassingen, beveiligingstechnieken en zoveel andere disciplines. En als muzikant ben ik onder de indruk van zoveel creativiteit in één land.
Het meest aantrekkelijke aan Israël is dat er niet alleen, zoals in ons land geen institutioneel racisme kan aangetroffen worden – maar dat ordehandhavers en bevolking dat in de praktijk brengen. Een jonge Brusselaar die al jaren in Haifa woont zei het met een voortreffelijke boutade tegen me "Je kan beter een Arabier in Jeruzalem zijn dan een Marokkaan in Brussel". Trouwens Vlamingen hebben hun buik vol van de gemanipuleerde informatie en bij vrijwel elk interview valt het me op dat landgenoten die Israël nog maar een beetje ter plaatse leren kennen verwonderd zijn over de kracht en pracht van de Joodse staat en die de goed gevoede vooroordelen niet langer met zich meedragen.
Palestijnse kwestie
Ik steun Israël maar heb ook sympathie voor de Palestijnse kwestie, wie wenst andere mensen geen goed leven toe? Maar de extremistische visie die Marc De Quidt verwoordt in de online editie van het Nieuwsblad (22/5) en wiens acties ik al jarenlang volg voor mijn werk, is gekenmerkt door zijn onvermogen om zijn islamistische haatpatronen op te bergen. In werkelijkheid stapt hij al jaar en dag mee in de terroristenfilosofie dat voor een oplossing ginds de enige Joodse staat ter wereld van de kaart moet geveegd worden of zoals zijn vriend Abou Jahjah het zei: de joden moeten van de grond of erin: "la valise ou le cerceuil". En dat is natuurlijk vragen om een catastrofe. Of denken De Quidt en consoorten nu echt dat Israël zijn bestaansrecht zomaar gaat opgeven. No passeran!
Het is bijzonder cynisch dat De Quidt en zoveel zogezegde progressievelingen hun sympathie beytuigen voor een organisatie van vrouwenhaters, homofoben en moordzuchtige Jihadi’s die de Sharia hebben heringevoerd in Gaza. En waarom gaat hij voorbij aan het feit dat Hamas zelf verklaarde dat vijftig van de 62 omgekomen betogers vorige week Hamasleden waren?
Khaybar komt er aan
De aap komt uit de mouw van De Quidt als hij de uitspraak Khaybar ya Yahud vergelijkt met We shall overcome. Khaybar is de stad waar Mohammed een slachtpartij op Joden uitvoerde en deze haatdragende uitspraak betekent zoveel als “O Joden, herdenk Khaybar, Khaybar komt er opnieuw voor jullie aan”. De Quidt vergeet vooral ook te zeggen dat zijn geliefkoosde protestsong begint met “Snijdt de Joden de keel over”. Geen wonder dat de rechtbank van Antwerpen De Quidt veroordeelde voor racisme en aanzetten tot haat.
Pete Seegers’ We shall overcome kennen we allemaal. Ook de tweede en de derde strofe: we walk hand in hand en we shall live in peace. Geen enkel ander lied staat meer symbool voor vredevol samenleven van blank en zwart, van arm en rijk; geen enkele song is bekender als oproep tot vrede. Het is een een icoon zonder voorgaande in de Westerse muziekgeschiedenis.
En juist elk streven naar vrede ontbreekt bij De Quidt. Hij heeft niet liever dan dat terroristen Israël infiltreren. Hij stak dat ook niet onder stoelen of banken toen hij bijval en steun betuigde aan Samir Kuntar, een van de verschrikkelijkste Palestijnse terroristen ooit, die een vader doodschoot voor het oog van een peutertje en daarna eigenhandig het hoofdje van het kind verbrijzelde tegen de rotsen.
Wellicht het meest verontrustende is dat Marc De Quidt werkzaam is in de Antwerpse Artesis Hogeschool waar hij zijn gevaarlijke ideologie kan verkopen aan jonge mensen. Hij is daarmee verantwoordelijk voor een gevaarlijke radicalisering. De lijst is immers te lang en de ruimte te beperkt om de criminele aanslagplegers op te sommen die met een beroep op de Palestijnse zaak afschuwelijk onschuldigen vermoordden.
Van De Quidt en van zijn Hamas- en Hezbollavrienden, verlos ons Heer.
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 19/05/2018
Dit artikel werd gepubliceerd door (KifKif) op (19/05/2018)
