(CJP) Zes Afrikaanse voetballers die een professionele carrière bij een topclub ambieerden, maar momenteel in de Antwerpse wijk Luchtbal wonen, maakten met 'Michael Essien, I want to play as you' een opmerkelijke voorstelling over hun eigen verhaal.
Theater over voetbal: het is niet de eerste keer. BRONKS maakte met Christophe & Willy een prachtige productie over een jongen die van zijn vader moet sjotten, maar liever balletdanser wil worden. Josse De Pauw speelde (halvelings) Raymond Goethals na. Theater Zuidpool ensceneerde ooit het Heizeldrama. En Het Kip tourt over heel de wereld met de locale versies van hun erg succesvolle supportersfranchise U Dikke Ma.
Maar 'Michael Essien, I want to play as you' is pas echt the real thing. Hier geen geschoolde acteurs op de scène, maar zes echte voetballers in de uitgestrekte loods van Park Spoor Noord. Ze zijn afkomstig uit Nigeria en belandden via allerlei omzwervingen bij Afrikaanse en Europese clubs in de Antwerpse wijk Luchtbal - zonder voetbalcontract.
Globalisering
Daar ging Ahilan Ratnamohan met hen trainen. Hij is een Australische regisseur en danser die ooit zelf zijn kans waagde in de Engelse Premier League, maar nu met enkele van de Afrikanen uit Luchtbal een fysieke (voetbal)voorstelling maakte over hun eigen verhalen. Globalisering ten top dus, deze productie.
Nu, twee jaar later, is Antwerpen Europese Sporthoofdstad en is het het ideale moment voor Lateef, John, Sunny, Junior, Nosa en Praise om hun kunde en kunstjes te tonen. Sommigen onder hen zijn nog piepjong, maar allemaal zijn ze uitzonderlijk sterke performers. Ze amuseren zich rot, zowel in het voetballen als in het acteren.
Synchrone dribbeldans
Zo begint de voorstelling - die trouwens genoemd is naar de succesvolle Ghanese middenvelder van Real Madrid - met een gechoreografeerde opwarming: spurtjes trekken en beentjes strekken. Daarna komen er zes ballen bij voor een synchrone dribbeldans. Het meest gespeelde spelletje ter wereld krijgt hier een ritmische schoonheid.
De muziek is opzwepend en Afrikaans getint, en de spaarzame belichting lijkt wat op voetballantaarpalen. Zittend onder een warm deken in de koude loods zien we hoe de spelers zich in het zweet werken en horen we ze hun echte verhaal vertellen: managers die hen in de steek laten, geen werkvisa waardoor ze in de sluimereconomie moeten werken en angst om terug naar Afrika te keren zonder een rijke en succesvolle carrière in Europa.
Voetbal min bal
Er zitten enkele geniale vondsten in deze voorstelling: a) een speler die plots probleemloos overschakelt van het Engels naar het Nederlands en zo veel vertelt over hoe genuanceerd migratie is; b) een drie-tegen-drie voetbalpartijtje zonder bal terwijl je zou zweren dat er wel eentje rondgetikt wordt; en c) een voetballer die aan het publiek vraagt of iemand hem met een gsm wil filmen, zodat hij dat filmpje kan opsturen naar talentscouts.
De hoop op een succesvol en gelukkig (voetbal)leven hebben ze duidelijk nog niet opgegeven. 'Michael Essien,...' is duidelijk niet zomaar een sociaal-artistieke productie geworden, maar koppelt aan een waarachtige boodschap ook een knappe theatrale vorm. Toch is het vooral de energie en joie de vivre van de spelers die ons bijblijft.
© 2013 - CJP - Filip Tielens
