Nog tot 15 mei is het de week van de kraamzorg. Tijd dus om het nog eens te hebben over de fameuze roze wolk na de bevalling. Lang niet alle kersverse moeders ervaren die en krijgen te maken met mentale gezondheidsproblemen tijdens of na de zwangerschap. Ellen Van Effeltaire (44) uit Merelbeke was één van hen. “Ze zeiden dat baby’s nu eenmaal huilen en ik niet moest overdrijven.”
“Ik heb een vlotte zwangerschap gehad. Behalve vermoeidheid, had ik nergens last van”, vertelt Ellen Van Effeltaire uit Merelbeke. Haar zwarte wolk kwam al snel na de bevalling. “Emiel (vandaag negen jaar oud, red.) is op dag één van zijn leven beginnen huilen en dat heeft een halfjaar geduurd. Hij was een huilbaby. Dit bleek te komen door onder andere verborgen reflux en voedingsallergieën, zoals koemelkeiwit- en soja-allergie.”
Pikzwarte wolk
Ook daarna kwamen er nog tal van moeilijkheden op hun pad. Ellen merkte dat Emiel een baby was die extra aandacht nodig had en ‘anders’ was. “Net voordat ik bevallen was, las ik een blog van een mama die een huilbaby had. Ik wist dus dat het kon en was op emotioneel vlak wel een beetje voorbereid. Toen de situatie zich voordeed, was het desondanks heel zwaar. Ik had het gevoel niet meer te bestaan als persoon. Ik raakte niet alleen mezelf kwijt, maar ook mensen met wie ik een goede band had.”
Hoe ze het heeft volgehouden, weet ze nog altijd niet. “Ik huilde erg veel, had enorme problemen met concentreren en ik had last van vermoeidheid en voortdurend pijn. Omdat Emiel zoveel huilde, was ik helemaal overprikkeld.”
“De relatie met mijn man Piet kwam ook onder druk te staan, voornamelijk omdat ik er alleen voor stond als hij aan het werk was en ik het niet meer wist te redden. Wij zijn beide zeer rustige mensen. Dat heeft zeker geholpen. We zijn er als koppel gelukkig heel sterk uitgekomen. Toch begrijp ik door deze situatie als geen ander waarom er soms gezinsdrama’s gebeuren”, vervolgt Van Effeltaire.
“Ik heb Emiel zes maanden in een draagdoek gehouden, omdat een gevoel van geborgenheid hem rustiger maakte. Dit was een advies van de kraamhulp en ik ben haar daar vandaag de dag nog altijd heel dankbaar voor. Maar mijn lichaam raakte erdoor overbelast. Ik heb er zelfs fibromyalgie (aandoening waarbij je last hebt van langdurige (chronische) pijn in je spieren en bindweefsel, red.) aan overgehouden.”
“Zelfs mensen zonder kinderen gaven continu ongevraagd advies over hoe ik het moest aanpakken”
Hulp vanuit haar persoonlijke netwerk heeft Ellen Van Effeltaire weinig tot niet gehad. “De keren dat ik er iets over wilde zeggen, zeiden mensen dat het normaal was dat een baby huilde en dat ik aan het overdrijven was. Sommigen, zelfs mensen zonder kinderen, wisten het zogenaamd beter en gaven continu ongevraagd advies over hoe ik het moest aanpakken. Alsof ik zelf nog niets geprobeerd had.”
Lichtpuntjes
Ellen ging voortdurend op zoek naar hulpverleners die hen konden helpen. Ze wilde weten wat er met Emiel aan de hand was. “Dankzij de kraamhulp hebben we een fantastische osteopaat gevonden die de lichamelijke ongemakken bij Emiel kon verlichten. We werden gelukkig ook heel serieus genomen door de pediaters die we raadpleegden. Voor mezelf heb ik behalve kinesitherapie nooit professionele hulp gevraagd. Dat is mijn grootste fout geweest. Het had een grote hulp kunnen zijn”, zegt Ellen.
“Ondanks de moeilijkheden, is Emiel zelf tegelijk ook wat mij het meeste hielp. Naast het enorme huilen was hij een heerlijke baby die graag at, goed sliep en zich heel goed ontwikkelde. Ik probeerde mezelf altijd vast te houden aan de mooie momenten met hem, ook al waren die destijds schaars.”
Keerpunt
“Op 3 of 4 jaar merkten we dat het beter ging met Emiel. Ik heb mezelf toen verplicht om Emiel los te laten en dat is behoorlijk goed gelukt”, vertelt Ellen. Ze lieten Emiel af en toe logeren bij zijn grootouders en Ellen begon zelf ook al wat meer dingen voor zichzelf te doen.
Ellen weet inmiddels twee jaar hoe het komt dat de zwarte wolk toch zeker drie jaar heeft geduurd. “Het ‘anders’ zijn van Emiel heeft een naam. Hij is gediagnosticeerd met autisme en ADHD en dat verklaart veel. Ik heb er jaren over gedaan om me weer mezelf te voelen en de diagnoses, de bevestiging dat er inderdaad iets met hem was, hebben hierbij geholpen.”
“Het is misschien gek om dat van jezelf te zeggen, maar ik weet dat ik een topmama ben. Ik heb een zeer goede band met Emiel en zorg ervoor dat hij zelfstandig en zelfredzaam is en een gelukkige jeugd heeft.”
Binnen het gezin wordt er veel ingezet op kwaliteitstijd. “Zeker omdat ik de eerste jaren na zijn geboorte noodgedwongen zoveel thuis was, merk ik dat Emiel qua sociale en emotionele ontwikkeling erg sterk is”, zegt Van Effeltaire fier.
“Wat ik andere mama’s die ook geen roze wolk ervaren, wil meegeven is dat het over gaat. Echt. Het is loodzwaar, maar het betert. Zoek professionele hulp en zorg goed voor jezelf.”
