ANTWERPEN - Fc Bergman, het jonge theatergezelschap van onder andere Stef Aerts, Bart Hollanders, Matteo Simoni en Marie Vinck, maakt van de middeleeuwse vertelling over de vos Reinaert een bloedstollend horrorverhaal.
De Bergmannen schitteren in deze gemoderniseerde thriller en het visueel en muzikale hoogstandje dwingt een zekere bewondering af. Eens je went aan het spektakel dreigt er echter een gemis aan diepgang en inhoud.
Wolf
In deze moderne herwerking van het alom bekende verhaal staat de figuur van Ysengrym, de wolf, centraal. De wolf wil wraak voor zijn verminkte zoon en vrouw en stuurt één voor één zijn onderdanen de woeste natuur in op zoek naar de vos. Terwijl de vos zijn slachtoffers op een afschuwelijke wijze toetakelt, worstelt Ysengrym met gevoelens van lust, wraak en lafheid.
In de donkere zaal kan je enkel de schaduwen zien van de acteurs, die bij aanvang van het stuk muisstil de toeschouwer opwachten. Het licht gaat aan en je wordt overdonderd door een indrukwekkende mise en scène: een verlengd podium dat de hele parterre opslorpt, met in het midden een strak zwembad en een enorme wand die het podium scheidt van een griezelig sprookjesbos. Weerzinwekkend drijft het lijk van het eerste slachtoffer van de vos tegen de boord van het zwembad.
Onheilspellend
Gregory Frateur, die de moordlustige vos speelt, blijft gedurende het hele stuk een onopvallende maar toch dreigende aanwezigheid op het podium. Ook de wolf Ysengrym, meesterlijk vertolkt door Dirk Roofthooft, is steeds aanwezig. Op de wand worden live beelden en close-ups van de personages geprojecteerd, terwijl de lijken van Tibeert de kat en Bruun de beer, vertolkt door Bart Hollanders en Wim Verachtert, op het podium gesleept worden.
Het publiek krijgt beelden te zien van een ruig Schots landschap waar de slachtoffers van de vos aan hun gruwelijke einde komen. De muziek van Liesa Van der Aa en het Berlijnse Solistenensemble Kaleidoskop benadrukt met zijn scherpe klanken de onheilspellende sfeer van de beelden en het acteerwerk van Roofthooft.
Gemis aan diepgang
Aan spanningsopbouw is er geen tekort, maar in het audiovisuele spektakel gaat de tekst van Josse De Pauw vaak verloren en wordt de dialoog ten dienste van het beeld gebruikt. Dit maakt het verhaal niet altijd even makkelijk te volgen en zorgt ervoor dat een aantal scènes zweven in het verhaal. Een onnodig lange en sensuele scène tussen Coppe en Ysengrym kan het publiek enkel met erg veel verbeelding aan de voorafgaande scènes knopen. Deze zweverige scènes, die door de weinige tekst niet verklaard worden, zorgen voor een gemis aan diepgang in het stuk.
De weinige scènes waar tekst wel primeert, zijn filosofische bedenkingen, vol smaak gebracht door Vivianne De Muynck die een immorele koningin vertolkt. Deze pogingen tot inhoudelijke diepgang blijven echter onvoldoende.
De knappe acteerprestaties van Dirk Roofthooft en Vivianne De Muynck laten de toeschouwer zeker niet koud, maar leveren geen meerwaarde aan het verhaal. De beelden, de muziek, de knappe enscenering en het verrassend bondige slot zijn theatraal erg indrukwekkend, maar inhoudelijk blijf je op je honger zitten.
© 2013 - StampMedia - Laura Sear
Dit artikel werd gepubliceerd door Apen.be op 19/12/2013
