Tijmen Govaerts schitterde onlangs nog in de VRT-serie ‘1985’ over de Bende van Nijvel. Reporter Pieter Sisk sprak met de Mechelaar om de mens achter de acteur te leren kennen. Daarvoor vuurde hij enkele korte, uiteenlopende vragen op Tijmen Govaerts af.
Wie graag series en films van Belgische makelij bewondert, zal hem ondertussen al kennen: acteur Tijmen Govaerts (29) uit Mechelen scheerde recent nog hoge toppen met de serie ‘1985’ waar hij de rol van rijkswachter Marc De Vuyst vertolkt. Verder kennen we hem ook van glansrollen in onder andere ‘Muidhond’, ‘Twee zomers’ en gelauwerde films als ‘Tori & Lokita’ en ‘Girl’ van Lukas Dhondt, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Tijd om naast de acteur ook de persoon Tijmen Govaerts wat beter te leren kennen; we vuurden enkele korte, uiteenlopende vragen op hem af.
Je komt oorspronkelijk uit Mechelen en trok daarna richting Antwerpen om de studie Woordkunst aan te vatten. Heb je een favoriete herinnering aan deze opleiding?
Tijmen Govaerts: “Ja! Voor mij was dit zonder twijfel het toonmoment in het tweede jaar van de opleiding, onder leiding van Rosa Vandervost. Het is daar dat ik voor het eerst voelde hoe ik via acteren een connectie kon maken met een publiek. Vanaf dat bewuste moment had ik de smaak echt te pakken. Achteraf gezien kan ik dit misschien als een soort symbolisch startschot van mijn verdere acteercarrière beschouwen.”
Op rode lopers konden we jou al vaker spotten in outfits van onder andere Raf Simons. Ben je fan van Belgische designers?
“Zeker. Ik denk dat Belgische designers en kunstenaars in het algemeen de wereld echt hebben veranderd. Dankzij het acteren ben ik in contact gekomen met mensen die meer met mode bezig waren dan ik. Dankzij hen heb ik ontdekt dat bepaalde kleren een verlengde kunnen zijn van een persoonlijkheid. Wanneer ik nu op een rode loper kom, draag ik graag pakken van Raf Simons of Ann Demeulemeester. Je krijgt letterlijk een spotlight op je gericht, ik vind het dan ook logisch om na te denken op welke manier je die spotlight invult. Kleren van ontwerpers als Raf of Ann zijn ook een soort kostuum: ze helpen om zo’n moment aan te kunnen. In mijn dagelijkse kledij zou ik me niet klaar voelen om de plaats op zo’n rode loper in te nemen, in hun kledij durf ik dat wel."
Verzamel je iets?
“Niet echt. Soms kom ik wel iets tegen op straat en raap ik het op en neem het mee naar huis. Gisteren vond ik nog een scherf van een mooie gebroken bloempot. De dingen zijn waardeloos, maar wel mooi. Het idee dat er iemand ooit gebruik van heeft gemaakt en ik er nu naar kan kijken en een verhaal kan rond verzinnen, maakt me blij. Maar er zit geen structuur in. Voor een verzameling heb je structuur nodig, en dat ontbreekt op alle mogelijke manieren in mijn leven. Als ik veel geld had, zou ik wel meer kunstwerken verzamelen.”
Hoe consumeer je als acteur zelf films, boeken of kunst in het algemeen?
“Ik ben een fervent lezer en consumeer heel veel cultuur. Al vind ik consumeren eigenlijk een vies woord. Het lijkt alsof het enige doel het consumeren op zich is.
Ik denk dat ieder mens die de economische mogelijkheid heeft, op zoek zou moeten gaan naar zichzelf en de ander in de vormen van cultuur. Ik ga enorm veel naar de cinema. Soms kijk ik thuis een serie, maar niet zo vaak. De cinema is een bijzondere plek, het heeft iets meditatief en het is leuk een moment te delen met anderen. Net als theater. Ik luister graag naar podcasts terwijl ik onderweg ben. Boeken en musea confronteren me met nieuwe dingen, laten me nadenken. Ze maken me echt een voller mens, leren me mezelf kennen.”
“Ik denk dat ieder mens die de economische mogelijkheid heeft, op zoek zou moeten gaan naar zichzelf en de ander in de vormen van cultuur”
“Ik probeer weg te blijven van (reality) tv, dat toch vaak uit is op het uitlachen van anderen en de kijker zich superieur probeert te laten voelen tegenover de persoon die gefilmd wordt. Aangezien dat ook allemaal op éen of andere manier in scène gezet wordt. Ik kijk liever rond op straat als ik ‘authenticiteit’ wil zien.”
Wat was het laatste boek dat je kon ontroeren?
“‘The sense of an ending’ van Julian Barnes. Over een oude man en de tijd. De tijd die hem lijkt ingehaald te hebben. Het gaat over ouderdom en herinneringen, over zelfbedrog en wroeging. Het telt slechts een honderdvijftigtal pagina’s, maar het sleept je mee en zit vol met levenswijsheden. Een aanrader.”
Hoe ziet jouw ideale zondag er uit?
“Dat kan ik niet zeggen. Mijn ideale dag is steeds een dag waarop niets gepland is en ik dan op een plek kom waarvan ik het niet had verwacht. Van zo’n momenten kan ik echt genieten.”
“We hoeven niet altijd voor alles wat we doen een uitleg te hebben”
Is er een acteur waar je zelf naar opkijkt?
“Zoals ik al vertelde, kijk ik heel vaak films en theater, dus ik zie ook heel veel goede acteurs aan het werk. Eén echte favoriet heb ik niet, maar naar namen als Barry Keohgan, Paul Dano, Jan Bijvoet, Olivia Colman en Frances McDormand kijk ik zeker op. Al zal ik zeker nog een paar namen vergeten.”
Tot slot: wat is een levensmotto van jou?
“Parce que la vie, c'est plus que respirer (Want het leven is meer dan ademhalen, red.). Het is een antwoord op een vraag die iemand in een film stelt aan een man die bloemen kweekte. Die vraagt hem waarom hij dat doet, en hij zegt: ‘Parce que la vie, c’est plus que respirer.’ Ik heb dat altijd onthouden. We hoeven niet altijd voor alles wat we doen een antwoord te hebben. Voor mij is ‘respirer’ meer dan ademen alleen. Het staat voor alles waartoe we verplicht worden in de samenleving, en we denken dat we moeten doen. Geld verdienen, een gezin starten, een huis kopen. Het leven is meer dan dat.”
Interview door Pieter Sisk. Hij is student Communicatiewetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel en schreef dit artikel voor het vak VUB Medialab.
Dit artikel werd gepubliceerd door Antwerps Persbureau op 07/04/2023.