De iconische Pakistaanse regisseur begon haar carrière in 1994. Ze behaalde haar Bachelor diploma aan de Saint-Joseph’s hogeschool in Karachi. Twee jaar later voltooide ze haar studies in film aan de University of California Los Angeles. Daarna keerde ze terug naar Pakistan met een diploma in Film, Television en Video. Jabbar spreekt met ons over haar beroep, haar carrière en de iconische samenwerking met Pakistaanse schrijfster Umera Ahmed.
Momenteel loopt van beide dames in Pakistan de nieuwe webseries Ek Jhoothi Love Story, in het Nederlands ‘Een bedriegend liefdesverhaal’ dat geproduceerd werd door Motion Group Content. “Mijn interesse in film en televisie begon op een jonge leeftijd. Ik ben geboren in een familie waar we vanaf onze kindertijd al in contact kwamen met camera’s”, begint Jabbar (49) met haar verhaal.
Carrière
“Ik heb geluk gehad dat mijn vader een mediafiguur was. Hij was filmregisseur en had een eigen reclamebureau. Hij maakte reclamespotjes. Toen ik op de hogeschool zat, nam ik altijd een camera met me mee om zelf te experimenteren. Ik wist dat ik geen reclamespotjes wilde maken, maar een andere richting van video wilde uitgaan. Ik wilde eerder verhalen naar buiten brengen”, haalt Jabbar herinneringen op uit haar jeugd. “Voor mijn allereerste project had ik geld geleend van mijn moeder. Dat kon niet uitgezonden worden op tv omdat de schrijfster van het project Indisch was en ik Pakistaans. Er waren op dat moment spanningen tussen de rivaliserende landen. Mijn tweede project werd gelukkig wel uitgezonden. Ik was zo teleurgesteld omdat ze mijn eerste project niet hadden uitgezonden, maar mijn tweede project maakte het goed en ik kon mijn moeder het uitgeleende bedrag terugbetalen.’
Moeilijkheden
“De moeilijkheden waarmee ik als regisseur mee kamp, zijn wanneer een schrijver jou zijn/haar verhaal toevertrouwd. Het is dan aan jou om daar zuiver mee om te gaan en het project op poten te zetten. Een andere moeilijkheid – maar ook een uitdaging – is wanneer je op zoektocht gaat naar de juiste acteurs, crew, cameraman en helpende handen. Je hoopt naast je zoektocht ook dat je het project op tijd kan afronden en de planning respecteert. Als regisseur bent ik altijd een damsel in distress”, lacht Jabbar.
“De opnames van tv-series duren altijd dertig tot negentig dagen. Maar er komen tussenin uiteraard altijd nieuwe uitdagingen bij. Je ontmoet doorheen het avontuur nieuwe mensen die veel voor je kunnen betekenen. Alle projecten hebben hun eigen vonk en brengen eigen uitdagingen met zich mee”, gaat ze verder.
Iconische samenwerking met Umera Ahmed
Jabbar en schrijfster van de webseries ‘Ek Jhoothi Love Story‘ Umera Ahmed werkten al samen aan drie eerdere projecten. “Onze projecten krijgen altijd positieve feedback. Umera heeft tot vandaag nooit zulke luchtige verhalen geschreven. Ze pent altijd serieuze verhalen neer. In het begin had ze het project ook voor een andere kanaal dan ZEE5 geschreven. Uiteindelijk is het toch terechtgekomen bij ZEE5 en werd ik door hen benaderd om het project mee op poten te zetten”, vertelt Jabbar.
“Ik vond dat het verhaal te veel focuste op het thema van de huwelijken in Pakistan. Achteraf besloot ik om er toch voor te gaan omdat de personages zeer interessant en pakkend geschreven waren. De uitdaging was om de juiste acteurs te vinden. We gingen in samenwerking met de uitvoerend producent op zoektocht naar geschikte acteurs en locaties. We hadden de vrijheid en konden onze creativiteit de vrije loop laten gaan. Deze webseries was niet voor een mainstream Pakistaanse kanaal, maar eerder een Indisch streamingsplatform”, gaat Jabbar verder.
Ek Jhoothi Love Story
“Ik keek zo hard uit naar dit project. Het was geen conventionele tv-serie die het Pakistaans publiek gewoon is. Het was vooral belangrijk om ons strikt aan de planning te houden en niet over tijd te gaan. Het is de bedoeling dat je blijft hangen aan het script, maar ik vind het belangrijk dat onze acteurs de vrijheid krijgen om input te geven. Iedereen heeft individuele interpretaties en recht op inspraak. Je werkt nooit alleen aan een project. Je werkt als één team en iedereen heeft inbreng,” vertelt Jabbar over de voorbereidingen van het project.
“De stylist, de acteurs zelf en ik bepalen de looks van de acteurs. We houden vergaderingen over hoe een personage eruit moet zien. Ik geef een voorbeeld. Als we bijvoorbeeld naar het personage van Salma, het onzekere meisje, kijken dan is het vanzelfsprekend dat we haar een look bezorgen van een jong meisje dat nog studeert. We zorgden ervoor dat ze eruit zag als een jong studerend meisje met een bril.”
“’Ek Jhoothi Love Story’ is tot vandaag mijn meest gedenkwaardige project. Een script van Umera is altijd leuk. Mijn vorige favoriete project was ‘Daam’. Dat was toevallig ook een project met haar”, lacht Jabbar. “Die opnames zullen mij ook altijd bijblijven. We waren een hechte groep. We hadden een kleine ruimte om de scènes op te nemen en dat maakte het zo gezellig”, zegt Jabbar.
Sociale thema’s in ’Ek Jhoothi Love Story’
De thema’s die in de webserie aan bod komen, zijn jongeren uit de lagere middenklasse die zich op sociale media met mensen uit de hogere klasse vergelijken en het Pakistaanse huwelijk. Jabbar vertelt ons meer over die sociale thema’s in haar maatschappij. “De protagonisten van het verhaal, Salma en Sohail, zijn rond de twintig jaar. Het zijn jongvolwassenen die opgroeien in een maatschappij waar klassensysteem en sociale media een grote rol in speelt. Ikzelf breng veel tijd op sociale media door en ik ken jonge mensen die in de wereld van sociale media opgroeien. Aan de andere kant heb je het thema van het huwelijk. Ondanks het feit dat we in de 21ste eeuw leven, speelt de cultuur van het huwelijk nog steeds een grote rol in onze maatschappij. In Pakistan en India is het concept van ‘matchmakers’ heel belangrijk. In onze maatschappij draait het allemaal rond moeite doen om een echtgenoot te vinden die geld en een visum heeft, en knap is”, lacht Jabbar.
“Het verhaal is eigenlijk een soort cocktail. Elk traditioneel Pakistaans gezin (ook buitenlandse Pakistanen) herkennen zich in een personage. Elke generatie komt aan het bod in het verhaal. Je hebt de typisch Pakistaanse vader uit de lagere middenklasse die op pensioen gaat en aan een nieuwe onderneming wil beginnen omdat hij nog veel wil betekenen voor zijn gezin. Dan heb je Salma, het onzekere meisje dat zich steeds vergelijkt met meisjes uit hogere klasse. En je hebt Nohfil, de zogezegd perfecte Pakistaanse jongen uit de hogere klasse die in Amerika woont en het naar zijn zin heeft. Het verhaal draaide dus rond het naar buiten brengen van de verschillende fictieve karakters die tegelijk ook non-fictief zijn als je naar onze Pakistaanse maatschappij kijkt”, vertelt Jabbar.
‘De Pakistaanse tv industrie is zeker een vooruitgang aan het boeken. Aan de andere kant denk ik ook dat onze industrie zich in een moeilijke situatie bevindt. Onze series op de mainstream kanalen zijn agressief en zitten vol met interfamiliale problemen. We moeten werk maken om dat te veranderen. Ik ben gestopt met mee te werken aan die projecten. Ik denk persoonlijk dat Umera een goede job verricht. Ze brengt verhalen die out of the box zijn en durft haar vinger op de zere wonden van onze maatschappij te leggen’, vertelt Jabbar.
Ambities voor de Pakistaanse media
Jabbar gaat nog even in op haar Amerikaans - Pakistaanse identiteit. Ze vindt de twee identiteiten een enorme verrijking en wil die mix van beide werelden ook te tonen door content uit te brengen in de Pakistaanse media. “Ik ben momenteel bezig aan een tv -serie die zich in Amerika afspeelt. Het is een Indisch-Pakistaans verhaal. Het gaat over drie Zuid-Aziatische vrouwen en hun levens in Amerika. Ik wil op die manier de stereotypes ontkrachten die met ons samenhangen. Ik wil de mensen in Pakistan tonen hoe hard wij eigenlijk moeten werken en onszelf moeten bewijzen in het buitenland. Ik wil deel uitmaken van een project dat een ander beeld van Zuid-Aziatische mensen in het buitenland naar buiten brengt”, zegt Jabbar.
“Ik ben in Pakistan geboren en getogen. Ik ben dol op het land en werk er graag. Mijn ouders wonen daar ook, maar ikzelf ben liever in Amerika. Ik heb meer vrijheid hier. Ik kan hier naar buiten gaan en rondlopen zo lang als ik wil. Ik moet mezelf niet beperken om bepaalde zaken uit te voeren. Ik voel me ook meer afhankelijk hier. Ik voel toch wel een steeds terugkomend connectie met mijn roots en dat maakt dat ik zo gepassioneerd ben om Pakistaanse verhalen te vertellen. Ik leef in twee werelden. Mijn ene arm steekt uit in Pakistan en de andere in Amerika”, lacht Jabbar.
