Louis Tobback (sp.a) vraagt zich af waarom jongeren over heel Europa en ook in België op straat komen. Waartegen ze protesteren en wat ze willen. Wel, hier is het antwoord.
Europa doet België zes aanbevelingen om de economie te hervormen. De Europese Commissie wil dat België het systeem van de loonindexering aanpast, dat Belgen langer werken en dat de werkloosheidsuitkering beperkt wordt in tijd. De PS van Elio Di Rupo, de vakbonden en andere beleidsmakers zien dit als 'oorlogsverklaring van het rechtse Europa'.
"Het geld is op"
België is, dat is bekend, op veel vlakken één van de slechtste leerlingen van de Europese klas. De loonlast ligt veel te hoog; te veel mensen zijn niet aan het werk, waarvan een deel met vervroegd pensioen; we hebben een hoog begrotingstekort; en de impact van de vergrijzing zal in dit land veel zwaarder wegen dan in de rest van Europa. Zware besparingen dringen zich op. Net zoals maatregelen om de toekomst van onze welvaartsstaat veilig te stellen. Want, zoals Verhofstadt eind 2007 al zei: "Het geld is op".
Toch blijven vakbonden en socialisten halsstarrig vasthouden aan een onbeperkte werkloosheidsuitkering, aan de automatische loonindexering (die onze lonen veel sneller doet stijgen dan de productiviteit) en aan vervroegde pensioenen. Wie dat alles zal betalen, lijkt hen niet bezig te houden. Nee, het dogma van de sociale zekerheid moet in stand blijven. Koste wat kost. Letterlijk.
Dat is net wat jongeren zo veel angst inboezemt. Vroegere generaties knokten voor onze welvaart en beleidsmakers zetten die op het spel. De politici en vakbonden die dwepen met solidariteit, zijn blijkbaar alleen solidair met elkaar, niet met de komende generaties.
Rekening doorschuiven
Zowat alle politieke partijen zijn het eens: we zullen langer moeten werken. Maar effectieve maatregelen blijven uit, onder druk van politiek links en de vakbonden, onder het voorwendsel van solidariteit. Als niemand de knoop doorhakt, dan pas zal onze sociale zekerheid falen, dan pas wordt dit systeem onbetaalbaar en belanden meer mensen in armoede. Als iedereen over tien of twintig jaar met moeite een huis kan kopen, liggen de huidige bewakers van de solidariteit daar niet wakker van.
De huidige generatie politici schuift de rekening door naar de volgende generaties. Ze knijpt de spons tot de laatste druppel leeg, om dan - na het brugpensioen - in een strandstoel neer te ploffen naast het zwembad van een villa in Zuid-Frankrijk. De verwende jeugd die achterblijft, kan alleen maar dromen van een zorgeloze oude dag, laat staan van een zorgeloze jonge dag. Wel, meneer Tobback, wie is er nu verwend?
© 2011 - StampMedia - Robbe van Lier
Dit artikel werd gepubliceerd door De Online Gazet op 09/06/2011
