‘s Ochtends, als ik in de spiegel kijk en mijn tanden heb gepoetst, kijk ik naar mijn tanden, wrijf ik eens over mijn kin en lach ik tevreden. Het is zoiets simpel, maar het maakt me zo blij. Een jaar geleden had ik nooit durven denken dat ik dit ooit zou kunnen doen. Vier operaties waren er voor nodig, 100 afspraken bij de orthodont en vijf afspraken bij de tandarts.
Ik. Ik ben Karolien. Ik ben 19 jaar en studeer journalistiek. Zo stel ik me altijd voor aan mensen. Meer heb ik vaak ook niet te vertellen. Het is een beschermingsmaatregel. Soms vraag ik wel eens af waarom ik mezelf zo bescherm en nooit verder wil dan te praten over koetjes en kalfjes. Zelfs bij mijn beste vrienden geraak ik vaak niet verder.
Iets meer dan een jaar geleden ging ik naar een bijeenkomst voor mensen en hun ouders, die geboren zijn met een afwijkend aangezicht. Dat heb ik namelijk: een afwijkend aangezicht, een lengteverschil in mijn benen, twee verschillende formaten van oren en aaneengegroeide nekwervels. Het Goldenhar-syndroom noemen ze het. Ik wou naar die bijeenkomst om uiteindelijk een artikel of videoreportage te maken over mensen die niet perfect zijn, maar wel gewoon voor hun dromen gaan.
Ik stelde me voor en ik stond voor een muur. Niemand wou mij te woord staan om zichzelf en hun kinderen te beschermen voor negatieve reacties en de toekomst. Nu, een jaar later, besef ik dat het geen muur was, maar een spiegel. Ook ik bescherm mij continu, maar ik ben het beu. Ik ben het beu om heel de tijd iemand te zijn die ik niet ben.
Ik. Ik ben Karolien. Ik ben 19 jaar en ik heb dromen. Ik droom ervan om journalist, columnist, romanschrijver en theatermaker te worden. Ik ben niet perfect, dat weet ik ook wel. Dat zie ik ook wel. Maar eerlijk? Het kan me geen f*ck meer schelen. Ik ben het beu om te zeggen dat ik later gewoon iets in de media wil doen. Ik wil meer. Ik wil voor mijn dromen gaan en die ook gewoon uiten. Ik wil zijn! Ik wil leven! Ik weet ook wel dat ik door mijn beperking nooit acrobaat bij Cirque Soleil zal worden, of performer bij Jan Fabre. Maar waarom zou ik niet op de voorgrond mogen komen? Waarom zou ik een suffe kantoorjob moeten doen, zodat niemand mij ooit ziet?
Laatst stond ik te praten met een vrouw. Ze vroeg me naar wat ik later wil worden. “Journalist”, zei ik. Ze zei juist niet: “Is dat wel een goed idee?” Het is een fundamenteel probleem in onze samenleving. Dromen worden de kiem in gesmoord. Soms lijkt het dat onze samenleving enkel gebaseerd is op zekerheden en dat je maar beter voor die zekerheid gaat. Anders beland je toch in de goot.
Het ergste vind ik dat heel dat gedachtegoed aangemoedigd wordt door de overheid. Jongeren hoeven niet creatief en innovatief zijn. Jongeren moeten gaan voor zekerheid en het liefst van al nog voor een knelpuntberoep. Terwijl een goed draaiende economie juist innovatieve mensen nodig heeft.
Tegen kinderen zeggen we dat ze geen astronaut of ontdekkingsreiziger kunnen worden. Waarom? Waarom zijn we bang dat ze dromen? Dromen maakt een mens gelukkig en zorgen ervoor dat je doelen hebt. Mensen verleren te dromen. Als het zo verder gaat, worden we allemaal doelloze volwassenen die niet meer durven dromen. We moeten iets doen om dit tegen te gaan. Niet morgen, maar vandaag.
Het klinkt allemaal melig en naïef. Dat is het waarschijnlijk ook. Maar ik ben ook ambitieus en er is niets mis met ambitie. Laat dit dus een oproep zijn om te dromen en eerlijk te zijn over je dromen.
Ik ben nooit de persoon geweest die een voorbeeld voor anderen wil zijn of haar mening de wereld in wil sturen. Vandaag wil ik dat wel. Dus, doe maar. Vind mij maar naïef of overambitieus. Maar kijk ook eens in de spiegel en kijk wie je écht bent…
© 2014 – StampMedia – Karolien Segers
Deze column werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 19/05/2014
