Terwijl hun ouders in België op zoek gaan naar een beter leven, worden kinderen van migranten al op jonge leeftijd geconfronteerd met de harde realiteit van het volwassen leven. Farah, een dochter van Iraanse ouders, vertelt openlijk over haar jeugd als tweedegeneratiemigrant.
What the media Awards was een spannende competitie voor aanstormend journalistiek talent. Jongeren konden in drie leeftijdscategorieën een journalistiek stuk maken rond het thema ‘ongehoord’. Op 23 april, tijdens de allereerste Dag van de Jeugdjournalistiek, werden Gaëlle Vumi en Dami Olomoniyi bekroond als de winnaars in de leeftijdscategorie 15 tot 18 jaar. Hou onze site in de gaten en ontdek zo de andere winnaars van de What the media Awards.
De ouders van Farah kwamen destijds naar België omwille van economische problemen in Iran. In ons land wilden ze kans maken op een beter leven. "Als kind hebben mijn broer en ik vaak documenten moeten vertalen die we zelf niet eens begrepen", herinnert Farah zich. “Het was heel vermoeiend wanneer we allemaal gefrustreerd naar de documenten keken.”
“Mijn ouders beheersen de taal na negentien jaar nog altijd niet zo goed. Dat vind ik eerlijk gezegd zeer spijtig”, zegt Farah. “Als we thuis brieven krijgen, moet ik ze nog altijd vertalen en bij oudercontacten van mijn zusje ben ik vroeger ook vaak meegegaan.”
School was altijd heel belangrijk voor de ouders van Farah. “Ik moest in het eerste middelbaar ASO Latijn volgen, omdat mijn ouders het een richting voor slimme kinderen vonden. Toen ik in het derde middelbaar een B-attest haalde, waren ze ontzettend boos. Ze noemden me een mislukkeling en scholden me uit, ook al kon ik gewoon ASO blijven doen”. Farah is uiteindelijk afgestudeerd en studeert nu rechten. Ze heeft wel schrik gehad om te vertrekken naar de universiteit. Wat als haar ouders het niet redden zonder haar?
“Mijn ouders willen dat ik het later goed heb en dat snap ik, maar het wordt me soms wel te veel”
“Mijn ouders willen dat ik het later goed heb en dat snap ik, maar het wordt me soms wel te veel”, laat Farah weten. “Ze houden geen rekening met hoe ik me voel en zetten veel druk op me.” Toen ze naar de psycholoog moest met symptomen van een depressie, zeiden de ouders van Farah dat ze zich aanstelde en gewoon moest bidden. Ze vonden dat mensen in hun eigen land het veel erger hebben en toch niet depressief zijn.
“Mijn zusje woont nog thuis met mijn ouders. Zij kan hen nog altijd helpen als er iets is”, zegt Farah. “Ik ben heel blij met de vrijheid die ik nu heb. In mijn cultuur is het niet gepast dat een meisje veel buiten is, waardoor ik veel leuke dingen met vrienden heb gemist als tiener, terwijl mijn broer veel meer mocht.”
Dit artikel werd gepubliceerd door WAT WAT op 10/01/2023.
