In de nasleep van het incident met de Italiaanse scheidsrechter, die werd nagetrapt door een speler van Castel San Niccolo, kroop onze reporter Tess (23) in haar pen. “Waarom is het voor voetballers, hun trainers en supporters zo moeilijk om respect te hebben voor de beslissingen van de scheidsrechter?”, vraagt ze zich af.
'No to racism', zo luidt de slogan waarmee UEFA trots campagne voert. Logisch, want zonder talent uit het buitenland zouden de competities er helemaal anders uitzien. “Welcome home”, zei een journalist onlangs tegen Ally Samatta, aanvaller bij Racing Genk en van Tanzaniaanse afkomst. In de rest van Europa wordt er gesmeekt om de grenzen te sluiten. Voetbal, koploper op gebied van naastenliefde, maar ook op dat van onsportief gedrag.
Het fluitje van de scheidsrechter klinkt schel. Het spel wordt stilgelegd. Supporters beginnen te joelen, de spelers draaien zich verontwaardigd om. Ze maken schunnige gebaren, sluiten de man die instaat voor het naleven van de spelregels in, roepen, tieren en spuwen naar hem. Een bekend beeld in het voetbal. Het vergt heel wat moed om daar te blijven staan, omgeven door een scheldende massa, om kalm te blijven en die kaart te trekken. Dat is exact wat de scheidsrechter die nagetrapt werd door een speler van het Italiaanse Castel San Niccolo deed: kalm blijven staan. Een mindere man zou er allang vandoor zijn gegaan. Zoek het maar uit, met jullie hawk-eye.
Ook de Vlaming Kevin Timmermans werd onlangs nog het slachtoffer van een dergelijk incident dat op fysiek geweld uitdraaide. In september vorig jaar werd hij op zijn neus geslagen tijdens een reservenwedstrijd tussen Vliermaal en Rutten. Hij wilde net een rode kaart opschrijven toen de speler in kwestie zich omdraaide en hem in zijn gezicht sloeg. De sfeer tijdens de wedstrijd zat goed, hij had het niet zien aankomen, verklaarde Timmermans bij Karen & De Coster.
Timmermans werd wakker in het ziekenhuis, van de wedstrijd zelf herinnert hij zich nagenoeg niets. Het was niet de eerste keer dat de jonge scheidsrechter het slachtoffer werd van fysiek geweld tijdens een voetbalwedstrijd. In het verleden kreeg hij ook al een stamp in zijn maag. Dries Craeghs (20) gaf zijn veelbelovende carrière als scheidsrechter op na een gewelddadig incident met een speler van vijftien jaar en diens vader. “Mentaal zat het nadien helemaal niet meer goed”, reageert hij. “Ik was achttien jaar en floot wedstrijden in derde provinciale. Mijn ambities om hogerop te komen heb ik opgegeven.”
Koning Voetbal
Het zijn geen alleenstaande gevallen. Een studie van de KU Leuven die in 2014 gepubliceerd werd, toonde aan dat 85,9% van de voetbalscheidsrechters in België al eens het slachtoffer werd van agressie. 33,2% kreeg te maken met fysiek geweld, 79,2% met psychische agressie en 61% werd al eens bedreigd. Hallucinante cijfers die je niet in andere sporten tegenkomt.
Wanneer er in het basketbal een fout wordt gefloten, steekt de bewuste speler gewoonlijk zijn hand op. Zelden gaan de spelers in discussie met de drie scheidsrechters op het veld, een technische fout snoert hen meestal meteen de mond. In het tennis genieten succesvolle umpires dan weer veel aanzien. Het zegt echter al genoeg dat er geen cijfermateriaal te vinden is over het onderwerp bij andere sporten. Waarom is het voor voetballers, hun trainers en supporters zo moeilijk om respect te hebben voor de beslissingen van de scheidsrechter?
Uit een onderzoek van het scheidsrechterscomité van wereldvoetbalbond FIFA blijkt dat in 96% van de beslissingen de scheidsrechters en hun assistenten het bij het juiste eind hadden tijdens het WK in Zuid-Afrika in 2010. Vanwaar dan al dat protest en steeds weer die intimidatie? Ook een hawk-eye, waarbij de scheidsrechter gebruik kan maken van videobeelden, lijkt in dat licht overbodig, maar de veiligheid van de scheids- en lijnrechters is een deugdelijk argument voor de invoering ervan in het voetbal. Niemand zal effectief zo’n camera stukslaan. Toch?
© 2016 – StampMedia – Tess Van Linden
Dit artikel werd gepubliceerd door Opiniestukken.nl op 17/03/2016
