(Supo.be) Elk jaar komen talloze asielzoekers aan in ons land en rond deze tijd zijn ze al te vaak in het nieuws door het gebrek aan opvangplaatsen. De meeste van hen blijven anoniem, maar een verhaal hebben ze allemaal. Saïd verliet alles en iedereen in zijn thuisland om hier opnieuw te beginnen.
“Mijn leven was gepland voor het begonnen was. Vooral de strikt religieuze waarden van mijn ouders waren als een strop rond mijn nek. Op school leerde ik elektrische apparaten repareren, een opleiding die zij gekozen hadden en later zou ik trouwen met een vrouw die zij voor mij vonden.”
“Heel mijn leven had ik het gevoel dat Syrië geen land voor mij was. Jarenlang heb ik gedroomd van een leven weg van die plaats, weg van mijn ouders en weg van het regime. Pas na 22 jaar is me dat gelukt.”
Verdwijnen achter de zon
“Vandaag is er veel geweld in Syrië. President Assad is niet meer geliefd, maar hij slaat de opstanden keihard neer en is niet bang om wapens te gebruiken tegen zijn eigen bevolking. Zijn regime controleert de hele samenleving en niemand is te vertrouwen, iedereen lijkt een potentieel spion en je wil niet opgepakt worden, geloof me.”
“Een vriend van mij is onlangs gearresteerd door de geheime politie omdat hij protesteerde tegen Assad. He disappeared behind the sun, zeggen ze. Daarmee bedoelen we in Syrië dat iemand gevangen genomen is en dat we niet weten wat er met hem gebeurd is. Misschien komt hij snel vrij, misschien wel nooit. Het leger heeft bovendien de supermarkt van zijn ouders kort en klein geslagen en later platgebrand. Zulke wreedheden maken iedereen bang voor de president.”
“Ik ben zelf nooit in aanvaring gekomen met het regime, maar de constante druk was te veel. Zelfs de simpelste dingen waren gevaarlijk: als je telefoneerde, bestond de kans dat iemand meeluisterde. We spraken tegen elkaar in codetaal. Als iemand me zei dat het hard aan het regenen was, dan wist ik dat er in de buurt geschoten werd en als hij sprak van een groot feest, dan wist ik dat het leger er was.”
Geen spijt
“Toen ik de kans kreeg om naar België te komen heb ik niet getwijfeld. 4.000 euro heeft dat gekost, wat een gigantisch hoog bedrag was. Achterin de laadruimte van een vrachtwagen reden we eerst naar Turkije en vervolgens naar hier. Acht dagen lang was die ruimte een slaapkamer, een badkamer én een toilet. Bij controles moesten we ons tussen de lading verstoppen, want betrapt worden zou een ramp zijn. Het was een helse tocht, maar ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing.”
“Het ergste was mijn kleine broer van acht in de steek laten, hij is mijn oogappel (toont foto). Sinds mijn aankomst in België bel ik om de drie à vier dagen om te horen hoe het met hem gaat. Eigenlijk wil ik het contact met mijn ouders verbreken, maar dat kan niet want dan raak ik Abdel ook kwijt.”
“Ik heb bij aankomst meteen een asielaanvraag ingediend, nu is het wachten op een antwoord. Er zit hier iemand uit Syrië die al anderhalf jaar wacht en sommigen nog langer. Begrijp me niet verkeerd: ik krijg hier eten, een eigen kamer en de assistenten leveren prachtig werk. Ik ben daar écht dankbaar voor, maar als ze mij toelaten kan ik echt een meerwaarde vormen voor dit land. Ik ben niet gekomen om niets te doen.”
Psychologische begeleiding
“Als mijn papieren in orde zijn, wil ik graag fotografie studeren. Foto’s nemen is wat ik het liefste doe en het leven hier in het asielcentrum zou al een mooie reeks opleveren. Ik wil niet te hard hopen, als het mislukt weet ik niet wat ik moet doen.”
“De angst voor de toekomst sluimert constant in mijn hoofd. Een simpel papier geeft mij de kans op een beter leven, een afwijzing betekent het grote niets. Die onwetendheid zorgt voor psychische problemen. ’s Avonds slapen lukt amper, gelukkig slaap ik op een kamer alleen want mijn kamergenoot zou gek worden.”
“Antidepressiva en slaappillen houden mij recht, maar dat kan niet blijven duren. Een einde aan mijn leven maken zou een oplossing bieden. Ik denk daar vaak aan, daarom krijg ik nu begeleiding van een psycholoog.”
De moed niet verliezen
“Laatst kreeg ik een bericht op Facebook. Iemand had geschreven dat ik niet moest denken dat ik nu vrij was en dat ze mij kapot gingen maken. Zelfs hier in België achtervolgt mijn vaderland me. Mijn advocaat zegt dat ik naar de politie moet stappen. Ik heb dat voorlopig nog niet gedaan, misschien is dat dom.”
“Iedereen zegt dat ik de moed niet mag verliezen. Om mijn zinnen te verzetten speel ik theater. Onze huidige productie gaat over de relaties binnen een gezin dat net in België is komen wonen. De zoon heeft een Belgisch meisje leren kennen en dat keuren zijn ouders af. Acteren vind ik leuk. Ze vragen mij soms wel eens of ik al eerder toneel heb gespeeld. ‘Ik heb 22 jaar lang niets anders gedaan’, antwoord ik dan.”
© 2012 – Supo.be - Kenzo De Bruyn
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 04/01/2012.
