De 44ste editie van Film Fest Gent belicht het beste van de nieuwe Italiaanse cinema. Het filmfestival selecteerde 6 kortfilms van Italiaanse bodem buiten competitie, waaronder Valparaiso. Regisseur Carlo Sironi was aanwezig bij de vertoning. Het verhaal gaat over de 20-jarige vluchtelinge Rocio, ongewenst zwanger in een Italiaans verblijfcentrum.
De Italiaanse regisseur en scenarioschrijver Carlo Sironi studeerde fotografie in zijn tienerjaren. Op 24‑jarige leeftijd besloot hij om zijn fotografiecarrière achter zich te laten om als camera-assistent en regisseur aan de slag te gaan. Zijn inmiddels 4e kortfilm Valparaiso viel in de prijzen op het Locarno Film Festival in 2016.
Wat is de onderliggende boodschap van Valparaiso?
Carlo Sironi: “Het verhaal van Rocio speelt zich af in het verblijfcentrum van Ponte Galeria in Rome. De situatie is er erg schrijnend. Je moet er vechten voor je recht op een menswaardig bestaan, want hier geldt de wet van de sterksten. De film gaat echter niet alleen over vluchtelingen. Het is een universele boodschap aan iedereen die met moeilijkheden geconfronteerd wordt. Door deze film probeer ik dus mensen te empoweren zodat ze hun bestaansrechten niet opgeven.”
Valparaiso weerspiegelt het leven van vele illegale migranten. Wat is jouw mening over het vluchtelingenbeleid in Italië?
“Het Romeinse imperium creëerde de ius soli, wat in het Latijn ‘recht van de grond’ betekent. Wanneer iemand in Rome geboren wordt, krijgt hij/zij de Italiaanse nationaliteit toegewezen. Ik zie dat het heel moeilijk is om als illegale migrant te integreren in Italië. Wij Italianen creëerden de ius soli, maar we passen dit jammer genoeg niet toe. Dit vind ik heel beschamend, want ik vind inclusie net een erg belangrijk thema. Het is moeilijk voor de Italiaanse overheid om vluchtelingen te erkennen. Door documentaires en films te maken, wil ik de kijkers stimuleren om te praten over het thema inclusie.”
Rocio, het hoofdpersonage is erg kwetsbaar. Hoe kunnen mensen zich herkennen in de situatie van Rocio?
“Het is verschrikkelijk om te zien hoe hard de Italiaanse media kan zijn voor vluchtelingen. Er zijn veel mensen die zich ongewenst voelen in onze wereld. ‘Ongewenstheid’ is voor mij een breed begrip. Het gaat bijvoorbeeld over mensen die genoodzaakt zijn om te vluchten door oorlog en economische redenen. Het gevoel ongewenst te zijn, kan iedereen overkomen.”
Wat inspireerde jou om Valparaiso te maken?
“Mijn grootste inspiratie om deze film te maken is The Life of O-Haru, een Japanse film uit de jaren 50 van regisseur Mizoguchi Kenji. Het hoofdpersonage O-Haru probeert te ontsnappen aan de onderdrukking van de feodale, Japanse samenleving. Die film zette mij aan om de rol van het gekwetste individu in beeld te brengen.”
