‘Wish you were here’ zingt Roger Waters nog steeds even overtuigend als toen hij het nummer voor de eerste keer bracht in 1975. Toen deed hij dat als frontman van het legendarische Pink Floyd. Als nu 77-jarige soloartiest is hij bezig aan zijn afscheidstournee. Een echte zwanenzang dus, maar zo voelde het allerminst aan. Een uitverkocht Sportpaleis ontving op 14 mei een bijzonder energieke boomer die feilloze muziek afwisselde met onverbloemd activisme. De ietwat crazy diamond scheen fel, maar leidde daardoor helaas ook wel wat af.
Roger Waters, ‘This is not a drill’, gezien op 14 mei in het Sportpaleis. ****
Wie Roger Waters een beetje volgt, weet dat er aan het progrock-icoon geen diplomaat verloren ging. Vooral zijn opiniemakerij rond geopolitieke topics roept vaak controverse op. Zo haalde hij verschillende keren fel uit naar de staat Israël en bestempelde hij de Russische invasie van Oekraïne als ‘de meest uitgelokte allertijden’. De artiest van het persona scheiden is bij de excentrieke zanger evenwel geen optie, want ook zijn optredens staan bol van het social justice activisme. Daar was de Antwerpse halte van zijn laatste ‘This is not a drill’- tour geen uitzondering op.
Vlak voor aanvang van het concert deelde een voice-over van Waters fier mee dat hij onlangs werd vrijgesproken voor vermeend antisemitisme. Na een vastberaden vredesboodschap en een rondje obligaat applaus richtte de zanger zich naar het publiek. “Wie houdt van mijn muziek maar niets heeft met mijn politiek discours, kan oprotten naar de bar”, klonk het met zorgwekkend weinig ironie, al stelden de vele lachende gezichten gerust. De toon was in ieder geval gezet. Wij bleven alvast zitten.
Expliciete oorlogs- en protestbeelden
Een goede keuze zo bleek. Beklijvende opvoeringen van hits als ‘Comfortably numb’ en ‘Another brick in the wall’, ondersteund door een knap visueel schouwspel, raakten meteen de juiste snaar. Naarmate de abstracte animaties op de gigantische projectieschermen almaar meer plaats moesten ruimen voor expliciete oorlogs-en protestbeelden, liet Waters ook muzikaal de bombast in zichzelf los. Daarbij kwam er ook wat solowerk aan te pas.
‘The powers that be’ and ‘The bar’, beide nummers uit Waters’ eigen repertoire klonken niet uitzonderlijk sterk, maar paste wel mooi in het geheel. Zijn sterk opgebouwde set onderbrak Waters jammer genoeg zelf net iets te vaak met pathetisch geleuter: de onmiddellijke nucleaire dreiging, de vloek van het kapitalisme, het belang van verbondenheid, … het voelde allemaal net wat te theatraal aan met weinig diepgang of gevoel voor relativering. Ook zijn pogingen tot interactie met het publiek overtuigden niet. ‘I love the energy in your country, Les Pays-Bas, as you call it.’ Het zal dan wel, Roger. Weer naar de muziek alstublieft.
Zijn sterk opgebouwde set onderbrak Waters jammer genoeg zelf net iets te vaak met pathetisch geleuter
Fenomenaal vierluik
‘Shine on you crazy diamond’ en ‘Sheep’ sloten deel één van het optreden in stijl af. Na een korte pauze gingen Waters en co voort op hun elan. De akoestiekgoden in het Sportpaleis stemden mij voor één keer gunstig, want opzwepende nummers als ‘In the flesh’ en ‘Run like hell’ weerklonken prima in de betonnen arena. Een tienkoppige band, inclusief overtuigende David Gilmour doublure, ving nonkel Rogers karakterstem goed op.
Terwijl er werd opgebouwd naar een muzikale apotheose, denderde de anti-anti-propaganda (of iets dergelijks) op de tv-schermen onverminderd voort. Wist u dat Barack Obama een oorlogscrimineel is en Julian Asange een volksheld? Natuurlijk Roger, we trekken dadelijk de straat op om de status-quo omver te werpen, maar zou je eerst nog een nummer van ‘Dark Side of the Moon’ willen spelen? Mijn smeekbede werd verhoord. Een fenomenaal vierluik; ‘Money’, ‘Any colour you like’, ‘Brain damage’ en ‘Eclipse’ deed mijn cynisme verdwijnen naar de donkere kant van de maan. En daar bleef het ook tot het einde van het optreden.
Een sterke afsluiter met het fantastische laatste nummer van ‘The Wall’ en een uitgebreid bedankingsrondje aan alle bandleden viel bij mij wel in de smaak. Al bij al was ik blij dat ik de lokroep ‘Wish You were here’ niet links had laat liggen. En die paar momenten dat ik wou dat ik er liever niet was? Ach, die laat ik wel achter bij de bar.
