Het theaterstuk ‘Framed’ ging afgelopen vrijdag in première in hetpaleis (Antwerpen). Voor een uitverkochte zaal waren de acteurs ditmaal geen acteurs, maar volledig zichzelf. Hun onzekerheden vormden het onderwerp, waarover ze vertelden met lichaam en stem. Reporter Mouna Vannot zat mee in de zaal en vertelt u er graag meer over.
“Ik sta eigenlijk heel vaak met mijn handen in mijn zij.”
“En ineens beseften we waarom de buschauffeur niet stopte. Niet omdat er geen plaats meer was op de bus.”
“Ik kwam thuis met spierpijn, omdat ik de hele dag mijn spieren extreem had opgespannen en me groter had gemaakt dan ik was. Ik wilde bij de ‘stoere’ jongens horen, maar fysiek was ik daar nog niet.”
“Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was.”
“Ik ben eigenlijk wel vrij veel bezig met mijn uiterlijk.”
Een greep uit de gedachten die de spelers met ons delen. Hun woorden ondersteunen ze met beweging en livemuziek. Beats en trombone scheppen de sfeer en de decorstukken houden je een spiegel voor. De spelers spreken uit wat we allemaal denken. Op andere momenten is het een ongekend, onverwacht verhaal dat ons raakt.
Acht acteurs praten onder leiding van regisseuse Karolien Verlinden over dingen die ze normaal niet direct zouden zeggen. Banaal of persoonlijk. De regisseuse koos voor niet-professionele dansers om de imperfectie van ons (bewegende) lichaam zijn vrije gang te laten gaan.
Onzekerheid
Iedereen krijgt ermee te maken: onzekerheid. En vaak zijn het dezelfde onzekerheden die bij ons de kop opsteken, zonder dat we het van elkaar weten. Omdat we er niet over spreken. “Ik merkte dat mijn lichaam hard was veranderd nadat ik mama ben geworden van mijn twee kinderen”, vertelde regisseuse Karolien Verlinden in een interview met ATV.
Verlinden: “Als ik terugkijk naar wanneer ik mij nog zo onzeker en zoekend voelde, was dat wanneer ik twaalf was. Je lichaam verandert zo hard op zo’n moment. Nu voel ik wel dat ik de kennis en de levenservaring heb om daarmee om te gaan, te relativeren en mezelf te accepteren. Ook wil ik het goede voorbeeld geven aan mijn kinderen dat elk lichaam verandert en dat elke vorm mooi is.”
Binnen- en buitenkant
Na afloop van de voorstelling hoorde ik twee mensen achter me op de trappen praten. “Dit zou echt een stuk zijn dat jongeren eens moeten zien.” Na wat praten, kwamen we tot de conclusie dat de (h)erkenning deugd zou doen voor velen. Ook gewoon het kijken naar het theaterstuk, of je het nu goed, slecht, saai of interessant vindt, het maakt iets los. Je luistert naar iemands verhaal. Bovenal waren we benieuwd hoe jongeren zouden reageren, omdat ze – ook in een volle zaal – niet bang zijn om hun mening te delen. Zo vertelde actrice Gytha Parmentier dat ze na de voorstelling al enkele keren met jongeren open in gesprek is gegaan om te praten over wat er bij hen een reactie uitlokte.
Door sociale media krijgen we vaak het ‘perfecte plaatje’ te zien, zonder te weten wat daar achter schuilt. Ook op straat passeren we elkaar zonder te weten wat er soms écht speelt. De cast wil met ‘Framed’ een hand uitreiken om over de binnen- en buitenkant te praten. Of zoals acteur Arend Peeters het zei aan ATV: “Het is een uitnodiging, geen afgesloten werk.”
“Ik heb bruin haar. En ook blond haar. Omdat ik niet kan kiezen.”
“Ik ben blij met mijn borsten.”
“Ik ben vrij groot van gestalte, en daar ben ik heel blij mee. Ik voel me het meest vrouwelijk als ik hakken draag.”
“Ik heb een maatje meer en voel me heel zelfzeker in mijn vel. Ik ben echt blij met mezelf.”
‘Framed’ is te zien tot en met 17 oktober in hetpaleis.
Dit artikel werd gepubliceerd door Antwerp Persbureau op 16/10/2023.
