Jente Pironet, frontman van de Belgische band Portland, sluit een oud hoofdstuk af en begint een nieuw. Zijn nieuwe plaat Lay Me Down komt eind april uit, en is slechts een voorproefje op het nieuwe album dat in het najaar wordt gereleased. “Ik werk nu anders dan ik ooit heb gewerkt: meer instinctief.”
Antwerpen dommelt nog half in slaap wanneer Jente Pironet – frontman van Belgische dreampopband Portland – met gitaar op zijn rug, vanachter de straathoek verschijnt. Hij heeft een sterke koffie nodig want hij heeft een volgeplande dag voor de boeg. Zo gaat de drukte gewoon door. Vorig jaar heeft hij op grote festivals zoals Pukkelpop en Dranouter gespeeld, getourd door de Benelux en de soundtrack van De Warmste Week gemaakt. “Ik heb nog niet genoeg afstand om daarop terug te kijken”, biecht hij op. “Het is heel chaotisch en druk geweest. Er waren zoveel leuke momenten. Ik heb veel nog niet op een neutrale manier kunnen bekijken maar nu begint alles een beetje te zakken.”
Ligt de lat hoog voor dit jaar?
"Eigenlijk wel. Ik heb geleerd dat het na een drukke periode belangrijk is om wat afstand te bewaren. Je moet zien dat je jezelf of de markt niet oververzadigt. Soms moet je mysterieus verdwijnen om harder terug te komen. Ik ben ook bezig met een nieuw hoofdstuk, namelijk het opnemen van een nieuwe album. We werken nu dus vooral veel achter de schermen."
Merk je bij het opnemen van het nieuwe album dat de gebeurtenissen van afgelopen twee jaar muzikaal gezien een invloed hebben gehad op jou?
"Heel veel (lacht). We hebben zoveel opgetreden dat ik merk dat er meer nadruk ligt op het live-gegeven. Het moet meer openbloeien en niet altijd timide blijven. Er moet meer energie in zitten. Ik heb ook een hechte band met de bandleden die mee zeggenschap hebben in wat er gebeurt. Ik werk nu anders dan ik ooit heb gewerkt: meer instinctief. Vroeger kon ik gemakkelijk alle details overdenken maar nu weet ik dat alles uiteindelijk samenkomt."
“Het is een feit dat het huidige schrijven persoonlijker is, en meer aanvoelt als een rouwproces dat dingen verteert”
Dit is de eerste plaat die je maakt zonder Sarah Pepels, waarmee je tot voor kort een duo vormde. Vind je meer vrijheid in het autonomer creëren of mis je het collectieve gegeven?
"Het is een feit dat het huidige schrijven persoonlijker is, en meer aanvoelt als een rouwproces dat dingen verteert. Vroeger schreef ik ook al grotendeels alleen, maar dan werd er democratisch gekeken naar wat ermee zou gebeuren. Nu kan ik mijn visie wat meer doorduwen, maar er komen uiteindelijk ook nieuwe mensen op mijn pad zoals producer en mixing engineer Tobie Speleman, die mee inspraak heeft, net zoals mijn bandleden. Dat is uiteindelijk ook heel normaal want je werkt in een team. Als ik Sebastiaan Leye overlaps laat doen, als ik Boris Van Overschee bas laat spelen of Bram Vanhove laat drummen, komen ze met een miljard ideeën af. Zij brengen een goede invloed en dat is zo waardevol. Het is zoals koffie maken: als er nog melk en suiker en slagroom bij komt dat krijg je… (denkt na) God weet wat allemaal!"
Heb je er ooit over nagedacht een feature uit te brengen met een andere artiest?
"Zeker wel, ja. Er bestaan een paar losse ideeën. Ik weet dat enkele huizen van Tobie’s studio iemand speciaal woont, dus er bestaat een kans dat hij even komt meedoen maar dat is nog niet zeker. Je weet maar nooit. Het is zeker geen prioriteit maar wel een fijne bijkomstigheid."
In een digitaal tijdperk waarin muziek zo gemakkelijk op de computer kan worden gemaakt, kies jij ervoor om echte instrumenten op te nemen. Is het een bewuste keuze om zo analoog mogelijk te werken?
"Zeker en vast wel. Er zijn bepaalde dingen die je niet kan programmeren, namelijk een soort menselijk gevoel. Als je een drummer en een bassist samen laat spelen, geven ze een eigen schwung aan de muziek. Je krijgt dan meteen een soort echtheid, een emotie. Je kan zang ook autotunen en perfect maken of je kan uit de buik zingen. Dan is er misschien ergens een hoek af, maar dat maakt het juist charmant. Het moet voor mij heel echt voelen allemaal."
Jouw nieuwe plaat zal ook wat ruiger klinken. Is jouw muzikaal referentiekader veranderd tegenover de vorige plaat?
"Ik denk dat het een beetje te maken heeft met ouder worden. Men zegt ook vaak dat een album actie-reactie is en dat je jezelf afweert tegen wat je al beu bent gespeeld. De muziek vloeide er deze keer gewoon uit en zowel het label als de bandleden reageerden positief op de nieuwe demo’s dus ben ik in dat genre blijven schrijven. Het is geen wereld van verschil maar het is inderdaad wat steviger. Ik heb vooral zin om de nieuwe muziek live te brengen. Als je jezelf moet inhouden op een podium is dat vermoeiend. Ik wil gewoon de energie voelen en rondspringen."
“Sommigen werken het best met een gigantische kater wanneer ze net om zes uur ‘s ochtends amper nuchter thuiskomen, anderen trekken zich graag terug. Ik hou van beide”
Je hebt ook een deel van de nieuwe muziek in Oostende geschreven. Heeft de omgeving waarin je creëert invloed op het eindproduct?
"Zeker en vast. Ik heb mij teruggetrokken in een klein caravannetje in Oostende en later nog in een vreemd huisje in Holsbeek. Soms vind ik het fijn om mezelf af te zonderen en een week niemand of niks te zien. In Oostende… of was het nu toch Mariakerke? Er was in ieder geval een strand waar niemand was en als je daar elke dag rondloopt met de wind in je haar en de geur van de zee geeft dat zeker inspiratie. Het forceert je ook natuurlijk om dieper en minder afgeleid te schrijven. Je kan uiteraard soms, tussen de soep en de patatten, snel iets schrijven omdat je een deadline moet halen en ook dat kan goed werken. Sommigen werken het best met een gigantische kater wanneer ze net om zes uur ‘s ochtends amper nuchter thuiskomen, anderen trekken zich graag terug. Ik hou van beide. Ik heb soms de drukte nodig en soms moet ik mij kunnen afzonderen."
Zit die tegenstelling ook weerspiegeld in de nieuwe muziek? Het serene en de drukte?
"Je zal inderdaad meer uptempo, hardere nummers horen maar ook een aantal melancholische. Beide werelden komen aan bod."
“Het is een soort smeekbede waarin ik vraag of iemand mij even over mijn hoofd wil strelen.”
We krijgen al een voorproefje te horen want jouw eerste single komt uit eind deze maand uit.
"Inderdaad. Het nummer heet 'Lay Me Down' en het gaat over wat ik de voorbije jaren heb meegemaakt: veel ups en downs, veel chaos. Het is een soort smeekbede waarin ik vraag of iemand mij even over mijn hoofd wil strelen, mij wil neerleggen en zeggen dat het allemaal goedkomt. Het is een smeekbede voor een beetje rust."
Kun je ons vertellen wanneer we het nieuwe album mogen verwachten?
"Ruwweg eind oktober, begin november."
In afwachting kunnen we Portland deze zomer op verschillende festivals zien spelen. In juni sta je op TW Classic en deel je het podium met muzieklegende Robbie Williams. Kijk je uit naar het nieuwe festivalseizoen?
"Ik kijk er zeker naar uit! Er komen een paar heel leuke festivals. En Robbie Williams ontmoeten, ik weet niet hoe dat gaat aflopen (lacht). Maar aangezien de plaat pas na de zomer uitkomt, zullen we niet meteen met een volledig nieuwe set spelen."
Wel met een paar teasers?
"Absoluut!"
Om af te sluiten, als je op eender welk festival(podium) zou mogen staan, welke zou je dan kiezen?
"Ik denk dan aan Glastonbury in de UK, als we daar ooit geraken. You never know."
