Ludo en Marie zijn al een twaalftal jaar pleegouders in het Leuvense. Eerder getuigden pleegkinderen bij StampMedia, zij vertellen over ‘de andere kant’ van het verhaal.
Waarom zijn jullie er indertijd mee begonnen?
“Het leek ons een goed idee om een kind in huis te nemen dat nood had aan een gezin, het normen en waarden mee te geven. Met een solide basis wordt het leven toch net iets makkelijker na je 18de. We hadden wel niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn. We kregen veel te verduren van de biologische ouders én van de consulent. Bezoekregelingen liepen stroef en dat was zowel voor ons als voor de pleegdochter heel zwaar.”
Hoe is de procedure om een pleegkind in huis te halen?
“Eerst zijn er een viertal infomomenten. Ze proberen ook je ideaalbeeld bij te stellen zodat we niet voor verrassingen zouden komen te staan. Daarna hebben we nog twee jaar gewacht vooraleer de pleegdochter bij ons in het gezin kwam. Ze was toen acht jaar.”
Hoe was jullie pleegkind toen ze bij jullie terechtkwam?
“Ze dacht dat ouders letterlijk alles doen voor hun kinderen. Ze knipte in haar vingers voor een chocomelk. Natuurlijk wist ze op dat moment niet beter. Ze had een ander beeld over wat een gezin was. Gaandeweg raakte dat bijgesteld en groeiden we meer naar elkaar toe.”
Welke impact had haar komst op jullie kinderen?
“Voortaan moesten we als ouders onze aandacht verdelen. Dat hadden ze niet verwacht. Vooral de puberteit was niet echt een makkelijke periode. Al waren er ook heel veel ups tussen de sporadische downs.”
Dit artikel werd gepubliceerd door Weliswaar op 15/09/2017
Dit artikel werd gepubliceerd door Sociaal.net op 18/09/2017
