‘Oppenheimer’, de film over het leven van de gelijknamige wetenschapper, werd gebombardeerd tot de filmhit van deze zomer. Ook reporter Joachim T’Sas weerstond niet aan de hype en trok naar de bioscoop. Voor de gelegenheid keek hij ‘Oppenheimer’ in de alternatieve bioscoop Lumière in Antwerpen op een vintage projectietoestel. Hij betaalde dus extra voor een artistieke setting en een aftandse manier van beeldvertoning, maar zag dat het goed was.
Beoordeling van onze reporter: ★★★★★
Pretentieus of niet, de premisse van de film stemde ons erg nieuwsgierig. Robert J. Oppenheimer, een Amerikaanse natuurkundige wordt tijdens Wereldoorlog II gerekruteerd om een team collega-wetenschappers naar een doorbraak te leiden in het gebied van nucleaire wapenmakerij. Het Manhattanproject slaagt in zijn opzet en de atoombom is een beangstigend feit. Wanneer blijkt dat men geen intentie heeft om het wapen in te zetten voor vredesdoeleinden, slaat het moreel kompas van onze fysicus tilt.
Is ijdelheid werkelijk één van de hoofdzondes, dan was God aanwezig tijdens de filmvertoning. Welgeteld één minuut na aanvang begaf de antieke geluidsinstallatie het waardoor het eerste kwartier van de film werd herleid tot krakende herrie. Gelukkig behandelt ‘Oppenheimer’ uitvoerig thema’s als ‘de tanende grens tussen goddelijke en menselijke krachten’, dus wanneer Prometheus vermeld werd als het opperwezen die de mensheid toevertrouwde met zijn technologie, herstelden de boxen zich vanzelf. Of was het een oplettende technicus? In ieder geval trad de almachtige geen seconde te laat in actie, want wat er te horen viel, was de moeite waard.
Complex hoorspel
De soundtrack, verzorgd door Ludwig Gärsson, klinkt even intens als onheilspellend en past perfect bij het thrillerachtige verloop van de film. Ook de geluidseffecten die bij de kwantummechanische en nucleaire beelden horen, integreert hij perfect binnen één complex hoorspel. Görasson zorgt ook voor een knappe opbouw naar enkele ijkpunten in de film waaronder uiteraard de apotheose halfweg wanneer de eerste atoombom wordt uitgetest.
Ondertussen wordt het levensverhaal van Robert Oppenheimer fragmentarisch verteld. Naar goede gewoonte springt regisseur Christopher Nolan heen en weer tussen tijdsperiodes waar ontelbaar veel nevenpersonages en historische details zorgen voor een nogal ingewikkeld geheel dat maar liefst drie uur duurt. Niet meteen de meest kijkersgerichte keuze, maar vanuit een wetenschappelijk en politiek oogpunt wel de juiste. Desondanks verveelt Nolan’s eerste biografische film zelden of nooit. Een zeldzame prestatie binnen het genre. Laat het maar over aan de koning van de slimme blockbuster om met een minimum aan CGI voor een denderend kijkspektakel te zorgen.
Laat het maar over aan de koning van de slimme blockbuster om met een minimum aan CGI voor een denderend kijkspektakel te zorgen
Ensemble cast
Wanneer het naast de atoomdeeltjes tijd is om de psyche van de personages te verkennen, rekent ‘Oppenheimer’ op een indrukwekkende ensemble cast, geleid door hoofdrolspeler Cillian Murphy. Die had voor de indiefilmliefhebber en Peaky Blinder-fan niet veel meer te bewijzen, maar maakt zich nu toch kenbaar aan het allerbreedste publiek. Een graatmagere Murphy acteert sterk, maar kan in werkelijk iedere scène rekenen op tegenspelers van een groot kaliber. Zo overtuigt Robert Downey jr. in zijn rol als politieke vijand Lewis Strauss en verdient Emily Blunt een eervolle vermelding voor haar vertolking als Katherine Oppenheimer, vrouw van.
Na een verschroeiend eerste uur en een ijzingwekkende weergave van de 'Trinity test' is het tijdens de fall out als kijker even zoeken naar een nieuwe spanningsboog en vooral een overzicht van alle verwikkelingen. Eenmaal het stof wat is neergedaald en de politieke afrekening van Oppenheimer in beeld wordt gebracht, boeit de film weer tot de laatste minuut.
'Oppenheimer’ behandelt het thema bewust vanuit een Amerikaans en vooral tijdsgeest gebonden perspectief. Opnieuw een goede zet, want het staat de kijker toe om de absurditeiten zelf te doorprikken. Geen horrorbeelden uit Hiroshima en Nagasaki dus, wel een inkijk in het ultracynische beslissingsproces voorafgaand aan de bombardementen. Een must see.
