Na 22 jaar bevroren conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan, wordt de onafhankelijke regio Nagorno-Karabach opnieuw geteisterd door geweld. Vlaamse jongeren met roots in de beide staten volgen de confrontatie met argusogen. “Iedereen wil vrede.”
In 1994 leek er een einde te komen aan het conflict in Nagorno-Karabach, een onafhankelijke regio tussen Armenië en Azerbeidzjan. Beide landen streden er om de onafhankelijkheid, want Nagorno-Karabach bevindt zich binnen Azerbeidzjaanse grenzen.
Na 22 jaar is het bevroren conflict opnieuw aangewakkerd. Begin deze week vonden tientallen militairen de dood toen er opnieuw een gevecht ontstond over de claim van de regio.
Angst en bezorgdheid
Vlaamse jongeren volgen het conflict, vanop afstand, op de voet. Maria Hairapetian (23), uit het Armeense Jerevan, voelde de bekende angst en bezorgdheid in haar omgeving. Na de offensieven in en rond de regio Nagorno- Karabach, vertrok haar gezin in de jaren negentig uit het economisch verwoeste Armenië naar België.
“Ons volk is 3.000 jaar oud”, legt Hairapetian uit. “We worden opgevoed met boodschap om trots te zijn op onze cultuur en ons christelijk geloof. Als er dan een conflict of wantoestand in ons moederland is, dan voel je je erg betrokken.” In België wekt het daarom opnieuw felle discussies los binnen de Armeense gemeenschap op. “De afgelopen dagen zag ik regelmatig ruzies of nieuwsrubrieken op sociale media”, meldt Hairapetian.
Niet-erkende genocide
Vooral Turkse jongeren delen hun mening over het conflict op sociale media. Turkije en Armenië leven al een eeuw op gespannen voet. “De Turkse overheid erkent de genocide van 1915 tot op heden niet en steunt openlijk Azerbeidzjan in dit conflict”, stelt Jemma Anapiosya (23), studente aan de KULeuven. Ook zij volgt het conflict op de voet. Ze heeft zelfs kennissen aan het front. Ze heeft ook weet van Armenen die vrijwillig meestrijden. “In 1994 hebben we de oorlog gewonnen door de trots die we voelen voor ons land. Die trots is er nog steeds.”
De gruwel van de afgelopen dagen heeft volgens Anapiosya te weinig aandacht gekregen. “In de Armeense pers zijn er maandag beelden en video’s gelekt van de triomftocht van Azerbeidjaanse militairen, trots zwaaiend met het onthoofde hoofd van een Armeense soldaat.”
De aanval op Nagorno-Karabakh was volgens haar bronnen volledig uitgestippeld. “Het Azerbeidjaanse leger heeft gesofistikeerde wapens gebruikt, o.m. drones uit Israël en wapens van Turkije. Ook Rusland speelt een rol in het conflict.”
Rusland aan beide zijden
Rusland speelt in het kamp van beide zijden, vult Mariam Nersesian (25) aan. “Armenië heeft een geopolitiek interessante ligging voor Rusland. Het is Poetins’ toegangspoort naar meer handel met het zuiden. Azerbeidzjan is dan weer interessant voor aardgasontginning, één van de grootste velden ter wereld Shah Deniz, ligt in het zuidoosten van Azerbeidzjan. Rusland heeft daarom geen kant gekozen in dit conflict. Volgens bepaalde bronnen hebben ze wapens verkocht aan beide landen”, weet de jongedame met Armeense roots.
Ook Nersesian laakt de partijdige houding van de Turkse overheid. Ze wil de banden tussen de Turkse bevolking en de Armeense in België net verbeteren, door zich in te zetten voor conferenties met beide groepen. Ze is ook betrokken bij het Armeens Nationaal Comité van België. Deze zondag, 10 april, zal ze deelnemen aan een vredesmanifestatie voor de ambassade van Azerbeidzjan in Brussel.
De Armeense jongeren zijn het allen eens over het feit dat het staak-het-vuren nooit zal duren. Het conflict tussen de landen is diep geworteld: elke misstap is voldoende om te dienen als excuus voor nieuw geweld. “Ik zou willen dat er een oplossing komt. Iedereen wil vrede, maar zonder de hulp van de internationale gemeenschap zullen er enkel tijdelijke momenten van vrede zijn”, besluit Nersesian.
© 2016 – StampMedia – Laura Sear
