Onze redactie tekent, samen met de collega’s van Mediaraven, present op het Film Fest Gent. Onze reporters zorgen voor recensies en verslaggeving. Emily (23) schreef een recensie over ‘A Few Cubic Meters Of Love’ van de Afghaanse regisseur Jamshid Mahmoud. "De ontknoping slaat je murw."
‘A Few Cubic Meters of Love’ speelt zich af op een sjofel fabrieksterrein in Teheran, waar de Afghaanse illegale vluchtelinge Marona (Hasiba Ebrahimi) verliefd wordt op de Iraanse neef van de baas, Saber (Saed Soheili). Als Marona’s vader en de Afghaanse gemeenschap dat te weten komen, zal het gezin in schande leven. Daarom stelen ze tijd door stiekem af te spreken in een van de vele lege containers naast het terrein waar de arbeiders wonen. Na een inval ontdekt de politie de illegale arbeiders en moeten Marona en haar vader terug naar hun thuisland. Saber wil er alles aan doen om dat te voorkomen.
Dit liefdesverhaal is de eerste langspeelfilm van de Afghaanse regisseur Jamshid Mahmoudi. De Iraans-Afghaanse coproductie, gebaseerd op waargebeurde feiten, laat de personages vertolken door echte fabrieksarbeiders in plaats van professionele acteurs. Tijdens het Film Fest n am Mahmoudi hiermee deel aan de officiële competitie.
De prent moet het niet hebben van haar originele verhaallijn, we kennen immers allemaal de tragedie van Romeo & Julia. Je moet als kijker ook een groot deel van het werk zelf doen doordat de personages niet erg grondig uitgewerkt zijn. Zo krijgen we slechts enkele voorbeelden te zien uit het dagelijkse leven op het fabrieksterrein, bijvoorbeeld een jongetje dat wegloopt van zijn besnijdenis. Wat overigens resulteert in een rasechte achtervolgingsscène die niet zou misstaan in een 'Bourne'-film, met het grote verschil dat er een Bollywooddeuntje aan te pas komt. Gelukkig heeft het verhaal een einde dat naar de keel grijpt.
Claustrofobisch
Cinematografisch zit ‘A Few Cubic Meters of Love’ wel goed. Mahmoudi laat je delen in het beklemmende gevoel van het leven op een fabrieksterrein door heel vaak te filmen vana chter een vuil raam, door kieren in de muur of tussen het metaal op de schroothoop. Wanneer de Afghanen vluchten voor de politie en schuilen in een donkere tunnel, duikt de camera mee de duisternis in.
Door de wiebelige beelden en het zicht dat beperkt blijft tot contouren tegen het licht, word je bijna claustrofobisch. Ook met kleur lijkt de regisseur graag te spelen. Het valt meteen op dat het kleurenpalet voornamelijk bestaat uit aardetinten en vijftig tinten grijs, maar altijd afgewerkt met strategische kleuraccenten. Zo is er in de hele film niets zo felgekleurd als de sjaal die Saber als cadeau aan Marona geeft.
Storende ondertitels
Wanneer de lichten in de zaal aangaan, zit je met open mond naar het scherm te staren. Niet omdat de film in zijn geheel zo goed is, maar omdat de ontknoping je zo murw slaat. Zodra je daar overheen bent, heeft Mahmoudi echter niet veel zuilen meer over om zijn verhaal recht te houden.
Tot slot stoorden de ondertitels heel erg tijdens de vertoning op het Film Fest Gent. In ‘A Few Cubic Meters of Love’wordt Perzisch gesproken, met weinig poëtische ondertitels in het Engels . Sommige zinnen hielden zelfs geen steek. Voor het Film Fest werden daarbij ook Nederlandstalige ondertitels toegevoegd, die iets beter waren van kwaliteit, maar toch geen eer deden aan de stijl van de film. Een gemiste kans.
© 2015 - StampMedia - Emily Van Campenhout
