Met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen liet de Turkse premier Erdogan Twitter en YouTube blokkeren. Het Grondwettelijk Hof in Ankara maakte deze week brandhout van die beslissing. “Censuur is een uiting van macht, maar ze verraadt ook lichte onzekerheid”, stelt Louisa De Vos (21) in een opiniestuk.
Met een internetban sloot Turkije zich aan bij China, Iran en Noord-Korea. Ook in die landen kan men officieel niet meer op YouTube en Twitter. Officieel, want in de praktijk valt zo’n internetban makkelijk te omzeilen. De censuur is voor Recep Tayyip Erdogan dan ook vooral symbolisch.
Openlijke steek naar democratie
Censuur is een uiting van macht, maar ze verraadt ook lichte onzekerheid. Met de internetban wilde Erdogan een teken geven aan kiezers, die later dit jaar een nieuwe president zullen kiezen. Een openlijke steek naar de democratie. Erdogan kiest ervoor in zijn eigen illusie te leven: een illusie waarin hij vasthoudt aan de macht, waarin hij geen kritiek krijgt vanuit andere landen, waarin opnames van afgeluisterde gesprekken niet meer bestaan en waarin hij alles in de hand heeft.
Maar de tijden zijn veranderd. Recente opstanden in onder andere Oekraïne, Egypte en ook Turkije bewijzen dat een ‘simpele’ onderdrukking niet meer werkt. Burgers zijn over het algemeen mondiger geworden en pikt het niet meer dat één man zijn wil oplegt ten koste van de vrijheid.
Erdogan en de zijnen hebben de macht en de middelen om – als ze dat willen – Turkije totaal te isoleren van het internet, maar ze hebben geen macht over de vrijheidsbeweging. Een beweging die, als haar rechten en belangen in het nauw gedreven worden, niet meer gestopt zal kunnen worden. Uitstel van executie, waarbij een internetban slechts een magere troost is.
Boemerangeffect
Als mensen hun ongenoegen willen uiten, zullen ze altijd een manier vinden om dat te doen. Exact een jaar geleden braken de eerste protesten uit tegen de regering van de Turkse premier. De gemeenteraadsverkiezingen in maart eisten minstens acht doden. De wereld kijkt met argusogen naar Turkije, en dat is precies het tegenovergestelde van wat Erdogan met zijn censuur hoopte te bereiken.
© 2014 – StampMedia – Louisa De Vos
Dit opiniestuk werd gepubliceerd door Opiniestukken.nl op 02/06/2014
