Onze reporters brengen een week lang verslag uit vanop het Film Fest Gent. Flore (18) trok naar ‘Eden’, van de jonge Franse filmmaakster Mia Hansen-Løve. “Een realistisch beeld over de ravescene van de nineties, zonder melige of dramatische wendingen. Soms is dat exact wat een verhaal nodig heeft”, stelt ze in haar recensie.
Regisseuse Mia Hansen-Løve maakte een coming-of-age over een scene die volgens haar nog nooit frontaal in beeld werd gebracht door medium van film. De Franse brengt de op haar broer geïnspireerde Paul in beeld met zijn DJ-duo “Cheers”. Paul is een verpersoonlijking van de 90’ies generatie die leefden voor illegale raves, in de ban van garage house. “Een mengeling van soul en beats.”
De holle, ietwat dreigende bassen van Jaydee’s klassieker, ‘Plastic dreams’, geven meteen een in tonen vertaalde samenvatting van wat deze film zal brengen. Luister naar het nummer en u zal weten welke sfeer regisseuse Hansen-Løve probeerde aan te geven. Oppervlakkig lijkt het een jolig en zeer dansbaar nummer, maar wanneer men focust op de onderliggende klanken, valt een zekere hachelijkheid vast te stellen. En een nogal gevoelloze leegte.
Alles was mogelijk
Feesten was in jaren negentig blijkbaar een stuk persoonlijker. Drugs waren altijd talrijk aanwezig, maar daarnaast kon het publiek af en toe eens meebrullen met een meezinger die de hele zaal dan kende of uitblazen bij een kampvuur. Qua locatie ging men in die tijd ook een stukje wilder. Aangezien de feesten vaak illegaal waren, vonden ze plaats in boten, vieze kelders of in een bos. Alles was mogelijk.
Die garage house is de eigenlijke hoofdrolspeler van de film. Het muziek-feestgebeuren is het leidmotief, de rest van de personages en hun levens zijn er bijna alleen maar om een vorm te kunnen geven aan de muziek die de jaren ‘90 maakte tot wat ze zijn geworden. De garage house is dan ook het enige wat standhoudt op het einde van de film. Geen enkel personage kan het razende tempo van de muziek en de levenswijze die het vraagt, volgen. Mensen zijn blijkbaar niet gemaakt om hun volledige leven DJ te zijn. Blijkt ernstige gezondheidsproblemen met zich mee te brengen.
Muziek, reizen, coke en chickies
Pauls losbandige levensstijl zal in zijn beginjaren op de utopie lijken van vele jonge twintigers: muziek, reizen, veel coke en chickies. Maar wanneer je op je 32ste nog altijd intensief met die dingen bezig bent, begin je eerder op een vod te lijken. Wanneer hij zich moet verlagen tot plaatjes draaien op een huwelijk, zit hij zowat op zijn diepste punt. Garage house is zijn gloriedagen voorbij, Pauls cokegebruik is nogal uit de hand gelopen, hij zit tot over zijn oren in de schulden en op vlak van relaties blijft het bij losse flirts met onstabiele vrouwen.
Eden is een van de echtste films die er te vinden zijn. Pauls levensverhaal voelt niet aan als een in scène gezet DJ-leven. Het geeft een realistisch beeld over de ravescene van de 90’ies zonder melige of dramatische wendingen en soms is dat exact wat een verhaal nodig heeft. De eindeloze resem aan feesten voelt na een tijd heel leeg aan en het DJ-leven blijkt soms gewoon vreselijk rottig. De beats die in het begin zin geven tot feesten, veranderen in te vaak herhaalde ritmes die dwingen tot beweging en enthousiasme die er helemaal niet zijn. Paul en zijn vrienden weten die toch nog te verkrijgen door hun neuzen vol te proppen met coke.
Elk feestje kent zijn einde
Deze film zal geen heftige emoties oproepen en kan op bepaalde momenten nogal uitgesponnen aanvoelen. Op een bijna voyeuristische manier krijgt de kijker kans het leven van Paul volgen. Als toeschouwer krijg je een persoon te zien wiens carrière flitsend van start gaat om dan langzaam maar zeker uit te doven tot een mix van triestige beats, Paul zelf en een hoop teleurstellingen.
Op chronologische wijze worden jaartallen aangegeven en de film volgt elke stap die Paul met “Cheers” zet. Hansen-Løve kiest ervoor om elke wending in beeld te brengen, wat ervoor zorgt dat de film geen climax kent. Wie naar deze film gaat kijken, zal het puur uit interesse voor de muziek en de sfeer van die tijd moeten doen. Er is zelfs een kans dat men ietwat gedeprimeerd de cinemazaal uitloopt doordat de kijker geconfronteerd wordt met het feit dat het mogelijk is om totaal te mislukken in het leven. Want elk feestje kent zijn einde.
© 2014 – StampMedia – Flore De Pauw
Dit artikel werd gepubliceerd door Gentblogt.be op 03/11/2014
