Naar aanleiding van de Werelddag van verzet tegen armoede leefde onze reporter Miek (19) een week in armoede. Hij probeerde rond te komen met 1,20 euro per dag en hield daarover een videodagboek bij. Vandaag blikt hij terug op zijn ervaringen. “Zo veel mensen leven echt in een compleet uitzichtloze situatie. Het is niet dat ze geen kansen grijpen: ze krijgen er gewoon geen.”
De afgelopen week kon u op onze website het videodagboek volgen van Miek Thieren. Hij leefde afgelopen week van 1,20 euro per dag. De student, die de opleiding Film-TV-video volgt aan NARAFI en op kot zit in Antwerpen, deed dit naar aanleiding van de Werelddag van verzet tegen armoede. Hij blikt vandaag terug op een week waarin hij een hongergevoel leerde kennen dat hij nog nooit ervaren had.
Ben je opgelucht dat het voorbij is, Miek?
Thieren: “Ik ben wel blij dat ik eindelijk opnieuw genoeg en gezond kan eten, maar het is een heel dubbel gevoel. Ik zit in een luxesituatie: ik kan na een week weer terug naar mijn normale, comfortabele leventje, maar mensen die echt in armoede leven, kunnen dat natuurlijk niet. Dat wringt wel. Als ik in Antwerpen over de Groenplaats loop, zou ik de mensen daar willen uitnodigen en voor hen koken. Maar dat is ook moeilijk haalbaar.”
Ben je geschrokken van de impact die deze week had op je gezondheid en je gemoed?
Thieren: “Toch wel. Het is vooral heel vermoeiend om constant te moeten gaan zoeken naar eten, terwijl je het gewoonlijk maar uit de kast moet halen. Wat mij ook opviel, is dat de vettigste voedingswaren in de winkel het goedkoopst zijn. Daardoor had ik niet verwacht dat ik drie kilo zou afvallen deze week - ik dacht dat ik zelfs zou bijkomen door al die ongezonde voeding. Maar ik heb ook vaak met honger gezeten, misschien daarom.
Op langere termijn denk ik echter dat je van zo’n ongevarieerd dieet wel zou verdikken. Mensen vinden vaak dat dikke, arme mensen niet zouden mogen bedelen ‘want ze hebben duidelijk genoeg te eten’, maar die redenering gaat echt niet op.”
Wat vond je het moeilijkste moment?
Thieren: “Vooral woensdag kreeg ik een klop: toen begon ik echt honger te krijgen. Ik begon eten van andere mensen te pikken uit de frigo, gewoon uit honger. Je denkt er niet over na op dat moment, je doet het gewoon. Het is verbazingwekkend wat honger met een mens doet. Ook het dumpster diven op donderdag viel me zwaar: stel je voor dat mensen dat iedere dag moeten doen om te kunnen overleven. Dat is toch ontzettend hard?”
Heb je veel reacties gekregen van vrienden en familie?
Thieren: “Door de manier waarop ik de actie heb aangepakt, kreeg ik natuurlijk veel hulp aangeboden. Ik probeerde die hulp vaak te weigeren om de simulatie realistisch te houden, maar soms gaat dat gewoon niet. Sommige mensen vonden het vooral oneerlijk dat ik thuis lasagne ging eten op vrijdag. Maar als je daar aankomt en je mama heeft dat klaargemaakt, dan vind ik het beter er wel van te eten dan het te moeten weggooien. Dat zou helemaal schandalig zijn.
Ik kreeg ook veel tips van mensen over waar ik eten kon gaan zoeken, maar veel van die tips bleken eigenlijk nauwelijks uitvoerbaar te zijn. Er rust in onze maatschappij een taboe op vragen om eten. Blijkbaar is dat echt not done - terwijl er zo veel goed voedsel verspild wordt. Dat is toch idioot?”
Wat is het belangrijkste dat je geleerd hebt?
Thieren: "Nu had ik zelf nog wel een dak boven mijn hoofd, wat als een basisbehoefte wordt gezien, maar de echte basisbehoefte is toch eten. Je kunt nog net overleven op deze manier, maar zonder eten kun je niks. Nochtans is dat waar mensen in armoede het meest op besparen. Ze moeten eerst hun huur betalen en al hun rekeningen, en met wat er overblijft, moeten ze dan maar eten, hoe weinig het ook is. Dat is echt problematisch.
In onze maatschappij zijn we altijd maar bezig met holebirechten en emancipatie van de vrouw, maar de mensen die écht niks hebben, die vergeten we. De maatschappij is echt gesloten tegenover armoede. We zijn met andere dingen bezig, vinden dat het niet ons probleem is. In andere landen, waar meer armoede is, is er ook een groter sociaal draagvlak, denk ik. Hier zijn er vooral negatieve reacties op bedelaars en daklozen - we denken niet na over hoe die mensen in zo’n toestand zijn terechtgekomen.
Ik heb ook het gevoel dat er met deze regering weinig gaat verbeteren aan de toestand: de rijken worden almaar rijker, de armen armer. Misschien is het in een kapitalistische wereld onmogelijk om armoede helemaal uit te sluiten, maar er moet toch iets aan gedaan worden.”
Denk je dat deze ervaring een blijvende impact op jouw leven zal hebben?
Thieren: “Ik let nu wel meer op de arme mensen op straat. Als ik een bedelaar zie die het echt nodig heeft, dan probeer ik die iets te geven. Zo veel mensen leven echt in een compleet uitzichtloze situatie. Het is niet dat ze geen kansen grijpen, ze krijgen er gewoon geen. Dan kan een fatsoenlijke maaltijd echt al een grote hulp zijn.”
© 2014 – StampMedia – tekst: Maya Witters
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 21/10/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door WAT WAT op 01/10/2018
